van Enniskerry naar Dublin

Met tien toast een wandeling doen is me niet zo goed bevallen. Daarom maar weer eens een full Irish breakfast, dat vult tenminste! Marianne doet het met een omelet met kaas, ham en toast. Het smaakt weer prima en we staan te popelen om de laatste wandeldag te doen. En flinke wandeling van 23 km liefst, drie klimmetjes en twee afdalingen. Onze gastvrouw kan ons echter een stukje met de auto wegbrengen, scheelt weer 3 km asfalt. We moeten dan wel even een planning opzetten want ze moet zelf om 10 uur bij de huisarts zijn en onze Duitse kamerburen willen ook weggebracht worden voor de bus van 9.15 uur halen. We bespreken dit om 8.45 uur en wij vertalen tussen Yvonne en de Duitsers die nauwelijks een woord engels spreken. Als ex DDR duitsers spreken ze wel russischs maar daar heb je in Ierland verrekt weinig aan ( misschien nog in de IT business?). Als wij om 9.15 uur klaar staan, met lunchpakket en al, zien we tot onze verbazing de Duitsrs buiten nog staan wachten. Als ik informeer wat er mis ging, krijg ik een onduidelijk antwoord maar ze hadden niet verwacht dat wij mee zouden rijden!? Ons maakt het njet uit en weldra staan we op de parkeerplaats vanwaar we vertrekken. Plattegronden wijzen uitnodigend de bossen in en als ik de routebeschrijving erbij neem en we al met drie passen in het bos staan, lees ik dat we van de parkeerplaats Af moeten lopen! Terug dus, net op tijd ontdekt! De eerste beklimming is n pittige, best wel oplopend en vooral lang, heel lang. Gestaag stoempen we voort, soms een korte fotostop voor een bloemetje, een rupsje, een kevertje, er zit hier van alles. Geen groot wild echter, zelfs geen eekhoorns die we wel verwachtten bij al die dennen en sparren. Vliegen zijn er weer bij de vleet, maar nu heeft Marianne er het meest last van, raar hoor! Het weer voldoet aan de voorspelling, zonnig met eerst nog wolken en later helemaal wolkenloos. Temperatuur iets boven 20 graden denk ik en meestal een koel windje, ideaal! We hebben een paar korte stops van 10 20 minuten om even de sokken te laten luchten en een lunch. Na een rustige daling weer een beklimming maar deze gaat wat vlakker omhoog, over een heuvelrug met heide begroeid. Uitzichten zijn nu goed maar het is niet superhelder, er zit nog veel vocht in de grind en lucht, dus een heiig uitzicht over de hei. Tegen het eind aan zien we nu Dublin goed liggen, flats, industrie, de kust en haven en boten. Zelfs een ferry van de Stenalijn. Maar we moeten nog even, en uurtje zeker en we zijn er al 5 onderweg. Een groep extra-senioren komt ons tegemoet, vriendelijk groetend. Komen ze van de golfbaan misschien, we zagen een fraaie court liggen. Het eind van de Wicklow way is bij Marlay House gekegen in het Marlay park. Echt groot en veel bossen en paden, een meertje en her en der grote grasvelden. We lopen op onze laatste benen en zien verlangend uit naar de bus. Eerst nog even langs shekken slalommend, wat gaan ze hier doen? Een slungel van 20 met wat rode puisten en een geel gesje verschaft desgevraagd om antwoord. A music concert. Rappers. No good, zegt hij. Next weekend. Mooi, hebben we geen last van dan-;)) Een andere slungel van 70 met petje en kranten onder zijn arm geeft ook raad, daarginds kun je de bus nemen. Onze timing is perfect, binnen 10 minuten staat de bus voor onze neus. De volgende zou anderhalf uur later komen. Bijna zag het er naar uit dat we toch de latere bus zouden moeten nemen. Met 20 euro in mijn hand wil ik betalen. No, zegt de chaiffeur bedaard, allen munten! Huh!? Hij wijst op een bordje. Exact fare, oftwel gepast betalen met munten. Echt waar? Eg waar zegt hij. Tickets kosten 2 x 3.30 euro en ik hen maar 4,50 euro bij me. Marianne heeft niets! Daar hadden we even niet op gerekend!! Onze bus van 5 dagen geleden deed niet moeilijk en gaf gewoon gepast geld terug. Deze niet dus! Ja je kunt ook een OV pas gebruiken. De chauffeur is ook onverbiddelijk als we hem gewoon 10 euro bieden en geen wisselgeld hoeven. No sir, machine takes only coins! Als we op het punt staan om de bus de bus te laten, breekt waarschijnlijk zijn stugge ierse hart bij het zien van onze vuurrode de bezwete smoelen van ons en vraagt wat we aan euros hebben. Ja, 4,50 euro. Mik er maar in, knikt hij en hij draait twee tickets uit. Lovely guy! Could kiss him - but I don't!-;))). Waarschijnlijk extra seniorentarief-;)) gerekend! We zitten comfortabel en in Dublin, maar denk niet dat dat een kleine stad is. Hij doet er een vol uur over voor we in het centrum op O' Connel street uitstappen. We moeten dan nóg n bus! Niet zo ver lijkt het maar we moeten eerst de andere sfraat zien op te pikken. Dat lukt met een tien minuten maar dan betwijfelen we of we toch echt met nog een bus verder willen. De straat staat vier rijen dik langs elkaar met dubbeldekkers en taxies en er lijkt geen beweging in te zitten! Daarbij hebben we nu echt geen ene stuiver kleingeld meer, we kunnen niet eens een zwerver een duit geven! Een taxi is ook geen echte optie, ze rijden trouwens in die straat allemaal de verkeerde kant uit. Een fiets zou een goed idee zijn, maar het wordt de vertrouwde ....benenwagen. Jawel, we gaan weer wandelen. Half uurtje moet toch lukken? Jazeker, twee keer een halfuur en nog n half half uur verder zijn we er. Dus nog eens 75 minuten bij de vorige stappen opgeteld. Niet gek dat er een juich geluid uit de Stappenteller klinkt! PR voor Marianne met dik 40.000 stappen vandaag! Haar rode koontjes zijn niet alleen van de zon, ook wel een beetje van trots-;). Als toetje mogen we nog even drie trappen op, nog n koffer van19.6 kg omhoog zeulen, liften hebben ze niet. En ploffen neer in onze suite. Jawel, een echte suite, twee kamers. Waar een PR al niet goed voor is! Alle bezwete en toch wel enigzins veel riekende kleding uit en onder de douche, dát is lekker! En koud water over je kuiten en voeten, en ijsklontjes, maar die zijn er nog niet helaas. Ik doe daarna snel mijn huiswerk, online inchecken bij Ryanair en de instapkaarten naar de receptie sturen om ze te laten printen. 20 minuten later liggen die al klaar om opgehaald te worden als we naar buiten lopen ( we gaan voor 41 duizend!) om ergens te eten. We vinden een leuke lokatie aan het water, bij Milano de italiaan en doen een lekkere piza. Ik probeer de andere nationale drank, een cider. De Thatcher Gold wil ik wel. Jammer maar er is niet veel smaak aan helaas, wel goed koud, niet te zoet of schuimend. Aftikken van lijstje! Op advies van de Italiaanse ober duiken we nog een Tesco binnen, een supermarket, voor yoghurt of komkommer voor de rode koontjes en bovenarmen van Marianne. Die zien vuurrood, verbrand door de zon. Op de hotelkamer is het dikke pret als ze daar als schoonheidskoningin op bed ligt met de schijfjes komkommer! Wat we morgen gaan doen? Hangt er vanaf of ik mijn bed uitkom is het antwoord Marianne! Ik ga me vast beraden op die optie-;))!!