Escalante
Door: Frans
Blijf op de hoogte en volg Frans
28 September 2017 | Verenigde Staten, Torrey
Heel veel tinten grijs, grauw, groen, wit, rose, rood, oranje.
Het weer begint vandaag op zijn Nederlands, fris, grauwe lucht, het miezert nog een beeje. Overal bewolking, jesses! Dan hebben jullie het in Nederland nu beter geloof ik! Op de camping is het zeer rustig, het zwembad zal vandaag ook wel dicht blijven. We bereiden ons mentaal voor op een frisse dag met waarschijnlijk regen en misschien wandelen we wel níet. Direct nadat we uit Torrey vertrekken zien we goed waarom het plaatsje haar naam heeft, we zien overal stieren in de wei, inderdaad nauwelijks koeien. Er zijn ook echte grasweides met houten hekken en hooistapels. Wat ze met die stoeren doen? Vlees denk ik. De rv maakt bijvertrek meteen toeren want we stijgen flink. Er is vannacht veel regen gevallen en blijkbaar is het nog niet op. Ineens zien we dan ook....sneeuw! Het is weliswaar in de verte en op de hoogste toppen van de bergen, maar duidelijk sneeuw! Naarmate we nog hoger komen (een bordje zegt 9600 voet, bijna 3 km), is het later zelfs een klein sneeuwlandschapje geworden. Er ligt ook sneeuw op de bomen en op de weg liggen ook nog enige resten. Ze zullen wel niet gestrooid hebben in dit toch wel heel rustige deel van de US. We hebben er bij het rijden verder geen last van, maar dit hadden we niet verwacht! Evenmin als de vele stieren die af en toe rustig de weg versteken. Er zijn blijkbaar een stel dieren ontsnapt uit hun omheining. Eén kalf snapt het niet helemaal, die blijft op de middenstreep staan. Misschien moeten we een foto van hem maken zoals de Japanners deden -;)? We koersen er langzaam omheen. Na de sneeuw worden de bergen anders, ronder en veeeel witter, het lijkt een soort lichte klei of kalksteen. Nog maar een enkel keer wat roods er tussen door. Verderop boven is een mooi uitzicht over de grote vallei met lage heuvels waar we net vandaan komen. Bij Calf Creek, halverwege ons einddoel, is een recreatiegebiedje in een dalletje, met veel bomen bij het riviertje en een waterval. Het is er druk en we zetten de rv even buiten de parkeerplaats neer, wel zo handig met het wegrijden. De stoeltjes gaan weer naar buiten, net als de koekjes en bekers koffie. We kijken mooi tegen de bergranden en bossen aan en we gaan pas weg als er iemand anders een motorhome van 2 x onze lengte voor onze neus zet-;). Maar dat mocht, zeiden we -;). We naderen Escalante, een dorpje dat toegang geeft tot een van de grootste en minst bezocht parken van de USA. Er is hier een stukje park vlakbij de weg met versteende bomen, zogenaamde petrified trees. Het weer is inmiddels best goed opgeknapt, het is al enkele uren droog en soms schijnt de zon al weer best warm op het bolletje! We melden ons bij de entree en een oudere man (70+ denk ik) in keurig uniform en hoed heet ons welkom! Ons parkpas is helaas niet geldig, dus moeten we betalen. Maar wacht even zegt hij, eerst praten, dan betalen! Grappig! Hij legt uit dat er een wandelpad is naar de versteende bomen, maar dat daarachter nog een mooier pad ligt, slecht 1200 meter lang. Moeten we echt doen, zegt hij. Klinkt goed zeggen we, dat is dan 8 dollar zegt hij -;).
Versteende bomen zien wij amders niet zo veel, de enige die we zagen waren meen ik ergens in Nieuw zeeland en lagen in het water aan het strand en zagen er uit als lange donkerbruine stammen. Hier in Escalante, vernoemd naar een spaanse missionaris die hier het gebied verkende, zijn de boomresten van een geheel andere aard. Vrij korte maar echt dikke boomstukken liggen om de zoveel meter langs de kant van of op het pad, maar ze hebben vaak prachtige kleuren! De verstening zorgde miljoenen jaren geleden voor kristallen van behoorlijk maat én bekoorlijke kleuren door de verschillende mineralen in de bodem. Geel, wit, donkergeel tot oker, rood, donkerrood tot paars en blauwig toe! Erg fraai! De bast is vaak ook nog goed te herkennen. En ze liggen er bij bosjes! Vooral op het tweede stuk naar beneden een klein komvormig dalletje in.We nemen aan bet eind plaats op een paar stenen en genieten met een lunch (brood met kaas, worst en pindakaas) van het uitzicht. Dan terug naar boven, een steil stukkie maar redelijk makkelijk en niet te lang. Onderweg halen we een ouder amerikaans stel in en we wisselen wat ervaringen. Deze zijn nu eens niet al in Nederland geweest maar wel vlakbij, in Berlijn -;).
We moeten nog een 40 mijl naar Bryce. Bij het park gekomen zien we de eerste fraaie rotspartijen al boven de bissen uitsteken, in vlammende oranje kleuren. Maar we schieten eerst het visitorcentrum binnen, na eerst een mijl of drie door een commercieel strook gereden te hebben met motels, hotels restaurants, shops, en activiteiten (rodeo, paard of quad rijden). We zien dat we niet met de rv door het park mogen rijden, maar we kunnen wel gratis de shuttlebus gebruiken. De Ranger, (die een beetje nederlands spreekt en een tijdje in Rotterdam gewoond heeft) geeft ons tip voor het wandelen morgen en...het wordt morgen weer een mooie dag! In Bruce moeten we bij mijlpaal 10 de Chevron tankstation opzoeken, daarachter ligt een bosje met pijn bomen en is de camping. Bij registratie staat een toch wel oud stel me te woord, de een wil iets doen, de ander grijpt in, de een zegt laat me nu, de ander zegt tegen me; dat heb je met een getrouwd stel he? Ja, zeg ik, ik herken wel iets ja -;)) ook al ben ik niet getrouwd ! Eerst kunnen ze ook nog eens mijn registratie niet vinden. De telefonische reservering ging al onhandig, de dame aan de lijn vroeg wel 5 keer welke maat rv ik had en het spellen ging ook niet goed ondanks dat ik het phonetisch alfabet gebruikte. Voor "van eijk" is dat Victor, Alfa, November, Echo, India, Juliett en Kilo. De naam op het formulier? van eijeo!Bijjna goed-:).
Bij het installeren van de camper werd al meteen contact gelegd door de amerikaanse buren, ze zaten al gezellig aan de wijn en wilden natuurlijk weten waar we vandaan kwamen en waar we naar toe gingen. Ook hier was de dame al eens in Nederland geweest, ja, ze zat bij de Airforce en vloog vaak op en neer. Airforce... of toch....stewardess dacht ik?
Morgen het Bryce park dus in, schijnt toch ook weer bijzonder te zijn! Hoe vaak kan moeder Natuur je nog verrassen denk ik wel eens?
Het weer begint vandaag op zijn Nederlands, fris, grauwe lucht, het miezert nog een beeje. Overal bewolking, jesses! Dan hebben jullie het in Nederland nu beter geloof ik! Op de camping is het zeer rustig, het zwembad zal vandaag ook wel dicht blijven. We bereiden ons mentaal voor op een frisse dag met waarschijnlijk regen en misschien wandelen we wel níet. Direct nadat we uit Torrey vertrekken zien we goed waarom het plaatsje haar naam heeft, we zien overal stieren in de wei, inderdaad nauwelijks koeien. Er zijn ook echte grasweides met houten hekken en hooistapels. Wat ze met die stoeren doen? Vlees denk ik. De rv maakt bijvertrek meteen toeren want we stijgen flink. Er is vannacht veel regen gevallen en blijkbaar is het nog niet op. Ineens zien we dan ook....sneeuw! Het is weliswaar in de verte en op de hoogste toppen van de bergen, maar duidelijk sneeuw! Naarmate we nog hoger komen (een bordje zegt 9600 voet, bijna 3 km), is het later zelfs een klein sneeuwlandschapje geworden. Er ligt ook sneeuw op de bomen en op de weg liggen ook nog enige resten. Ze zullen wel niet gestrooid hebben in dit toch wel heel rustige deel van de US. We hebben er bij het rijden verder geen last van, maar dit hadden we niet verwacht! Evenmin als de vele stieren die af en toe rustig de weg versteken. Er zijn blijkbaar een stel dieren ontsnapt uit hun omheining. Eén kalf snapt het niet helemaal, die blijft op de middenstreep staan. Misschien moeten we een foto van hem maken zoals de Japanners deden -;)? We koersen er langzaam omheen. Na de sneeuw worden de bergen anders, ronder en veeeel witter, het lijkt een soort lichte klei of kalksteen. Nog maar een enkel keer wat roods er tussen door. Verderop boven is een mooi uitzicht over de grote vallei met lage heuvels waar we net vandaan komen. Bij Calf Creek, halverwege ons einddoel, is een recreatiegebiedje in een dalletje, met veel bomen bij het riviertje en een waterval. Het is er druk en we zetten de rv even buiten de parkeerplaats neer, wel zo handig met het wegrijden. De stoeltjes gaan weer naar buiten, net als de koekjes en bekers koffie. We kijken mooi tegen de bergranden en bossen aan en we gaan pas weg als er iemand anders een motorhome van 2 x onze lengte voor onze neus zet-;). Maar dat mocht, zeiden we -;). We naderen Escalante, een dorpje dat toegang geeft tot een van de grootste en minst bezocht parken van de USA. Er is hier een stukje park vlakbij de weg met versteende bomen, zogenaamde petrified trees. Het weer is inmiddels best goed opgeknapt, het is al enkele uren droog en soms schijnt de zon al weer best warm op het bolletje! We melden ons bij de entree en een oudere man (70+ denk ik) in keurig uniform en hoed heet ons welkom! Ons parkpas is helaas niet geldig, dus moeten we betalen. Maar wacht even zegt hij, eerst praten, dan betalen! Grappig! Hij legt uit dat er een wandelpad is naar de versteende bomen, maar dat daarachter nog een mooier pad ligt, slecht 1200 meter lang. Moeten we echt doen, zegt hij. Klinkt goed zeggen we, dat is dan 8 dollar zegt hij -;).
Versteende bomen zien wij amders niet zo veel, de enige die we zagen waren meen ik ergens in Nieuw zeeland en lagen in het water aan het strand en zagen er uit als lange donkerbruine stammen. Hier in Escalante, vernoemd naar een spaanse missionaris die hier het gebied verkende, zijn de boomresten van een geheel andere aard. Vrij korte maar echt dikke boomstukken liggen om de zoveel meter langs de kant van of op het pad, maar ze hebben vaak prachtige kleuren! De verstening zorgde miljoenen jaren geleden voor kristallen van behoorlijk maat én bekoorlijke kleuren door de verschillende mineralen in de bodem. Geel, wit, donkergeel tot oker, rood, donkerrood tot paars en blauwig toe! Erg fraai! De bast is vaak ook nog goed te herkennen. En ze liggen er bij bosjes! Vooral op het tweede stuk naar beneden een klein komvormig dalletje in.We nemen aan bet eind plaats op een paar stenen en genieten met een lunch (brood met kaas, worst en pindakaas) van het uitzicht. Dan terug naar boven, een steil stukkie maar redelijk makkelijk en niet te lang. Onderweg halen we een ouder amerikaans stel in en we wisselen wat ervaringen. Deze zijn nu eens niet al in Nederland geweest maar wel vlakbij, in Berlijn -;).
We moeten nog een 40 mijl naar Bryce. Bij het park gekomen zien we de eerste fraaie rotspartijen al boven de bissen uitsteken, in vlammende oranje kleuren. Maar we schieten eerst het visitorcentrum binnen, na eerst een mijl of drie door een commercieel strook gereden te hebben met motels, hotels restaurants, shops, en activiteiten (rodeo, paard of quad rijden). We zien dat we niet met de rv door het park mogen rijden, maar we kunnen wel gratis de shuttlebus gebruiken. De Ranger, (die een beetje nederlands spreekt en een tijdje in Rotterdam gewoond heeft) geeft ons tip voor het wandelen morgen en...het wordt morgen weer een mooie dag! In Bruce moeten we bij mijlpaal 10 de Chevron tankstation opzoeken, daarachter ligt een bosje met pijn bomen en is de camping. Bij registratie staat een toch wel oud stel me te woord, de een wil iets doen, de ander grijpt in, de een zegt laat me nu, de ander zegt tegen me; dat heb je met een getrouwd stel he? Ja, zeg ik, ik herken wel iets ja -;)) ook al ben ik niet getrouwd ! Eerst kunnen ze ook nog eens mijn registratie niet vinden. De telefonische reservering ging al onhandig, de dame aan de lijn vroeg wel 5 keer welke maat rv ik had en het spellen ging ook niet goed ondanks dat ik het phonetisch alfabet gebruikte. Voor "van eijk" is dat Victor, Alfa, November, Echo, India, Juliett en Kilo. De naam op het formulier? van eijeo!Bijjna goed-:).
Bij het installeren van de camper werd al meteen contact gelegd door de amerikaanse buren, ze zaten al gezellig aan de wijn en wilden natuurlijk weten waar we vandaan kwamen en waar we naar toe gingen. Ook hier was de dame al eens in Nederland geweest, ja, ze zat bij de Airforce en vloog vaak op en neer. Airforce... of toch....stewardess dacht ik?
Morgen het Bryce park dus in, schijnt toch ook weer bijzonder te zijn! Hoe vaak kan moeder Natuur je nog verrassen denk ik wel eens?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
