Reykhalidt en Myvatn

23 juni Myvatn

Vulkanisme en een toonbeeld van IJslandse behulpzaamheid.

Myvatn is de naam van een meer in een geothermisch gebied in het noorden van IJsland en is een belangrijke toeristische bestemming. Het derde grote meer van IJsland herbergt veel water-en zangvogels en ligt in een gebied waar een grote variëteit van vulkanisme te bezichtigen valt, zo vanuit je autoraampje! Geen wonder dat er dus bussen vol aankomen. Gelukkig valt het in dit seizoen nog mee, maar regelmatig zien we grote groepen Duitsers en fransen. We hebben besloten ons vandaag te beperken tot dit gebied, we komen toch al tijd te kort om alle andere dingen te zien of beleven. Het binnenland is trouwens al helemaal onbereikbaar, alle toegangswegen zijn afgesloten, ook voor 4wd wagens. We starten onze eigen tour met het bekijken van een mooi rijtje pseudo kraters, die zijn iets van 20 meter hoog, groen begroeid en geven een mooi aanzicht en uitzicht op het grote meer. We lopen een stukje het meer in over wat schiereilandjes en begrijpen nu waarom we tegemoetkomende mensen allerlei wuivende en zwaaiende beweging zien maken. Het stikt er van de muggen! Gelukkig zijn het muggen die niet steken maar ze zijn met zovelen dat het wel hinderlijk is. We zien nu trouwens ook jongelui met een soort bijennet om hun hoofd, zij blijken onderhoud aan het park te doen zoals nieuwe voetpaden aanleggen en hebben ook last van de vele muggen. Marianne begint ook met een doek te zwaaien, ik trek echter een bandana uit mijn tas en trek die omhoog van nek tot ogen, de zonnebril en pet houden de rest van de muggen tegen, zo dat loopt makkelijker! Of ik later nog makkelijk loop, lees je verderop wel! Maar goed, we rijdenen stukje door en gaan een lavaveld door. Stel je een appelkruimeltaart voor en vergroot die 1000 maal. Loop dan tussen de kruimels door en probeer tussen de berkenstruiken iets te zien van het landschap. Omdat dat maar beperkt lukt, zoeken we het hogerop. We beklimmen een uitgedoofde vulkaan waarvan alleen de kraterrand nog overeind staat. Alleen staat de rand op ca 200 meter hoog en gaat het pad steil omhoog, over los liggend zand en stenen. Best wel lastig! Dus puffen en zweten! Gelukkig knijpt de zon een oogje toe en trekt wat wolken voor zich dus is het niet zo heet! Boven hebben we werkelijk een schitterend uitzicht! Het meer met de eilandjes kunnen we totaal overzien, de pseudokraters ook, met andere vulkaantoppen en gletsjers op de achtergrond. Omdat er nog weinig tot niets groeit op de vulkanische grond is het een surrealistisch landschap dat versterkt wordt doordat sommige bergen wit-geel of rood gekleurd zijn, werkelijk prachtig, de moeite letterlijk waard! We lopen via de andere kant terug naar beneden -via het mákkelijke pad- en lopen terug via de basis van de berg, Eigenlijk een heel grote sintelberg lijkt het wel. Door de lavavelden terug en dan heb ik waarschijnlijk tegen een knorrige lava-elf geschopt die een beetje hardhandig wraak neemt. 500 meter voor de parkeerplaats wil ik nog even snel een klein stapeltje stenen afspringen en voel bij de laatste trede mijn rechterenkel wegklappen. Ik wist niet dat mn enkel in verbinding stond met mn traanklieren maar daar springen acuut de tranen uit! Das echt pijn! Ik zit eventjes e-r-r-u-g stil en wacht tot de pijn wat wegtrekt. Na voorzichtig bewegen voel of hoor ik niets knarsen. Staan gaat gelukkig goed en constateer ik maar dat er geen breuk is, in ieder geval geen breuk die met het lopen belemmert. Met het laatste beetje wandelaars-elan bereik ik de parkeerplaats. Ben ik even blij dat dat niet op de helling van de vulkaan gebeurde! Het is tevens lunchtijd geworden en we maken de laatste boterhammen klaar en op. Ons programma vermeldt verder weinig zaken die we wandelend moeten afleggen, dat scheelt. We gaan n kilometertje terug naar een klein schiereilandje waar veel zangvogels zitten. Ze zitten er, maar ditmaal verscholen in de bosjes. We zijn nog maar net beginnend vogelaar dus we hebben nog even geen engelengeduld, oftewel...we zoeken liever naar watervogels, die zie je makkelijker -;)! Maar eerst nog langs een paar andere fenomenen. Even verderop moet een grot zijn met warm water waar vroeger een soort badgelegenheid was. Dat is nu passé door enkele aardbevingen en ontstane scheuren in de rotspartij. De grot stelt niet veel voor en de scheur is toch te diep om zomaar in te vallen. We rijden door naar een oranje -wit-geel-bruin-grijs gekleurde vlakte waar enkele fraaie poelen met kokende modder te zien en te ruiken zijn. Ook komt er stoom uit de grond, onder flinke druk want het maakt best herrie! We gaan terug via de noordzijde van het mee, spotten wat eenden, en eten we bij het tankstation - het is daar veel gezelliger dan in het hotel!- een typisch IJslands gerecht, kjótsopa, een maaltijdsoep met lamsvlees, aardappels, wortels en koolzaadknollen en uien. Smaakt goed en we mogen zelfs een tweede keer opscheppen! Het wordt helemaal goed als de erg aardige serveerster, Julia hoorde ik haar noemen, spontaan aanbiedt een soort sportfitness-figuur te bellen die mijn enkel wel kan tapen. Hij woont even verderop en kan in een kwartier hier zijn, als we tenminste even willen wachten. Prima aanbod! Ik wilde namelijk zelf wel tape kopen in hun winkel maar die verkochten ze niet. Maar Julia kende dus wel de buurman! We doen een koffie én een ijsje en zie de hulpvaardige buurman even later verschijnen. Ik leg het probleem uit, hij scheurt de tape in de goede lengte en ik kan voorlopig niet meer naar buiten zwikken met die enkel! Ik loop alleen die avond toch maar niet meer terug naar het hotel, mn enkel wordt nu toch wel behoorlijk stijf en er zit een aardig dikke zwelling op. Dat wordt morgen niet wandelen en ook niet autorijden denk ik!
We gaan morgen naar het oosten en zien wel wat we onderweg tegenkomen!

Vogels van de dag:
Toppereend en kuifeend