28 september

28 september
Echt uitslapen kwam er vandaag niet van dus we hadden een uurtje over om nog door Potosi centrum te wandelen en fotoos te maken. We hoorden al weer de fanfare aankomen maar deze keer was het toch wel feestelijker dan in Tilcara Argentinië. Ca 20-30 meisjes in mooie glitterkostuums, met mooie hoeden en sieraden die rondzwaaiden met hun rokken. Dat ze het verkeer ophielden maakte niet uit, ze bleven doordansen tot aan de kerk. We zijn even binnen geweest maar kwamen er niet precies achter wat de bedoeling van het gedoe was. En om de hele kerkdienst uit te zitten om er achter te komen , hadden we net geen tijd voor -;). Dan staat onze taxi klaar en gaan we naar Sucre. Dus dalen van 4000 naar 2600 meter. Ik wil het graag want de hoogte blijft ons toch wel hinderen. Alsof de chauffeur het weet, gaat het, als we Potosi uit zijn gekropen door het trage drukke verkeer, ongeveer plankgas naar beneden door de heuvelachtige bergen. De chauffeur ontpopt zich als de welbekende jongeman die net zijn rijbewijs heeft (alhoewel deze wat ouder is), met petje op, grote zonnebril op, lollie in, een arm uit het raam en zo de weg afracen, met een air dat hij de hele wereld kent. En inderdaad, hij heeft wel 20-30 keer naar tegemoetkomend verkeer gezwaaid of even een paar vingers omhoog van het stuur. Effe flipperen met het licht vond hij ook leuk, natuurlijk waarom heb je anders drie verstralers op je grill gemonteerd? Dat hij in een witte Toyota Twincan aan kwam zetten met een grote spoiler achter op en dikke banden, had ons natuurlijk al moeten waarschuwen, maar a la, hij heeft geen echt onverantwoorde dingen gedaan en we zijn levend aangekomen -:)).
In Sucre zijn we afgezet bij hostal Sucre, een gedateerd koloniaal ingericht hotel met patio, fontein, meubelsetje en met veel oud rood leer, schilderijen met goudkleurige lijsten van engelen, rijke mannenfiguren uit de 18-19 eeuw en zelfs een repro van de Mona Lisa hing aan de muur. Volgens mij wilde de receptioniste haar wel imiteren want ze zat ook met een wat zuur gezicht achter de balie. Goed, daar hadden verder niet veel last van, wantsnel naar het plein en wat eten, want het liep al tegen drieën. Een lekker knapperig broodje kunnen ze er wel maken, Sucre is al weer heel wat wereldser dan Potosi. Er is een universiteit en er zitten vele departementen. De mensen zijn ook veel moderner gekleed, modernere auto's ook. Nog wat meer rondgewandeld en een korte siësta gehouden waarna we afsloten met een (formidabel) hapje, soms weet je gewoon niet wat en hoeveel je krijgt. Bestel je soep, komt er een halve liter aan, bestel je een hamburger dan meteen frites erbij. Dus ons bestel-beleid moeten we gaandeweg aanpassen, een voor een lijkt goed te lukken