Isafjordur

18 juni. Breidavik naar isafjordur
Met gugragri weer, zeemonsters, oude bekenden, tunnelvisie en rolstoellift, tis allemaal te beleven in de Westfjorden. En kun je er de mooiste waterval van de westfjorden zien.
En vier kleine burgemeesters, maar dan moet je wel een eindje doorlezen want het wordt een lang stukkie vandaag denk ik!

We ontbijten stevig want we hebben een vrij lange autorit voor de boeg (een scheepsterm die natuurlijk nergens op slaat als je het over 4WD auto hebt, toch? En dan nog maar niet te spreken over een 4x4 auto als je het hebt over een 4WD =vierwielaangedreven auto. Waar slaat die 4x4 dan op? Vier wielen vier keer aangedreven? Dat is 16 toch of ben ik nu dyscalculectisch aan het doen? Maar, ik dwaal af, terug naar het ontbijt!). Ik haal per ongeluk iets te veel van het buffet en terugleggen kan niet meer. Dus smokkelen we wat brood en een ei mee, straks voor bij de lunch! De groep Fransen ontbijten dit maal zonder accordeonbegeleiding en gezang. We verlaten het hotel met grauw weer, tis mistig als we omhoog rijden en t motregent wat. Het weerbericht van gisteren belooft vandaag meer noordelijk wat meer zon, we zullen zien! Na ca 50 km komen we aan de overkant van het fjord aan, bij Patrecksfjordur, vernoemd naar de Ier St. Patrick. Daar tanken we want verderop zijn geen tankstations. Er is een handige gratis wasstraat waar we het vuil van de auto wat afspoelen en borstelen. Bijna hebben we zelf weer een douche want met zijn tweeën gaat het sneller! Marianne legt aan twee Duitse dames uit hoe ze moeten tanken, raar! Hoe zijn die hier zover gekomen zonder ooit te hebben getankt? Of vergeten ze dat dan zo schnell? En of Marianne weet waar de supermarkt is? Uh, hebben jullie zelf geen kaart of Hollandse, sorry Duitse mond? Ok, wij weer op weg, de landtong over. Het weer wordt guur, veel mist, zelfs dikke mist en koud. Het asfalt is weg, strepen op de weg gaat niet bij gravelwegen dus moeten de gele paaltjes aan de zijkant ons begeleiden. De helling cq afgrond rechts begeleidt ook, maar dan wel heel dwingend! Niet doen! Tis dus een hele poos ingespannen rijden en langzaam vormt zich een kleine stoet auto's achter ons. Die gaan niet inhalen denk ik ondertussen! We komen hoger en er komt ook steeds meer sneeuw, het worden dikke pakken, soms meer dan manshoog, hier is de lente echt nog niet aangebroken! Dan dalen we weer af naar de kustlijn van de fjorden en zien af en toe en plukje blauwe lucht, dat gaat goed! De bergen langs de fjorden rijzen meestal steil en statig omhoog, omhuld in nevelen en flarden mist en met grillige rotsvormen, het ziet er soms wat spookachtig, maar toch mooi uit. We arriveren in Bildudalur, beroemd om het Seamonster-museum. Een wat magere man met sikje en kleine bril voorziet ons van koffie en probeert ons warm te maken voor het enige zeemonstermuseum ter wereld. Omdat we al twee attracties (het rode zandstrand en een openluchtzwembad recht langs de weg) aan ons hebben voorbij laten gaan, gaan we de uitdaging aan! Eerst een introductie van meneer Sik aan de hand van een euwenoude (jaja!) kaart met ingetekende zeemonsters. Dan mogen we een verbouwde loods in, door een donkere gang met gedimd licht en laaggrommerig monstergeluid recht aan op een replica van Kelpie, een monsterachtig wezen zo groot als een pony, met drie grote klauwtenen per poot, een bontjas aan en een snuit als n dikke tapir met kortere snuit. Is wel even schrikken!! Gelukkig kan ie niet meer bijten maar meneer Sik kent wel wat horrorverhalen en we luisteren aandachtig en geboeid of doen alsof -;). Dan mogen we de andere kamer zelf ontdekken, met een goed gelukte Godzilla replica en een fraaie gebogen boekenwand met nissen en allerlei seamonsterprullaria compleet met lcd schermen en video's en presentaties. Om het af te maken een grote ronde tafel met touchscreen waar je zelf een subscherm met verhalen kunt oproepen. Verderop nog zo'n tafel waar dan alle bekende zeemonsters van de wereld in een wereldkaart zijn ingetekend. Al met al toch heel aardig en zeker niet zomaar wat rotzooi bij elkaar. We drinken er een koffie en buurten even met een inwoner. Die legt uit dat alle dertienjarigen vier weken lang in de zomer (hebben ze hier een klimaatprobleem?) allerlei klusjes voor de school moeten doen en daar dan wat geld mee verdienen, voor de school natuurlijk! Ik hoop dat de douane het toestaat, maar dan exporteer ik dat idee naar Nederland!
Alsmaar verder langs de fjorden en water -blauw-zwart-donkergroen schitterend-met vaak wier-randen waar eidereenden ronddobberen. We zien nu ook enkele moedereenden met kleine eendjes, altijd weer een leuk gezicht (zal de poolvos van twee dagen geleden ook vast gedacht hebben!). Bij weer een stop waar veel vogels zitten, schiet onze vogelkaart te kort. Die vogels, wit met lichtbruine vlekken en zwemvliezen tussen de tenen, staan er niet op! Is het een onbekende soort die we hier spotten of zijn het jonge vogels die nog een heel ander verenkleed hebben dan in de volwassen uitvoering? We weten het niet en karren door. Sneeuwvelden en mist worden nog meer uitgesproken en het is nu echt lastig rijden. Ondertussen verwachten we een bordje te zien met de richting naar een grote waterval maar er komt maar niets en we dalen uit de mistvelden, weer richting kustrand van het zoveelste fjord. Dan komt toch nog plots het bordje en zien we een echt hele grote waterval! Dik honderd meter hoog, loopt van smal aan de bovenkant naar breed aan de onderkant en vervolgt dan in diverse kleinere watervalletjes de weg naar een snelstromend riviertje, zo de fjord in. Voor we de camera's trekken, willen we nog even lunchen. We doen of we bikkels zijn en lunchen buiten, maar met een grimmig koud windje is het wel blauwbekken hoor! Ik besluit ter plekke dat ik van de zomer in Nederland nog n extra vakantiedag doe om in de zon te liggen! De eerste hap moeten we dan ook nog even uitstellen om dat het ouder echtpaar dat we op de kliffen tegenkwamen, ons tegemoet loopt. Die zijn net klaar met de bezichtiging en zijn erg verbaasd ons hier te zien! Ik niet, iedereen moet dezelfde weg en langs de bekende attracties toch? Vandaar dat we even later ook 30 fransozen naar boven zien gaan. Tenlangeleste kunnen ook wij naar boven, laten ons geduldig natsproeien door de waterval, schieten onze plaatjes en gaan dan nog een 50-60 km verder. De mist wordt een stuk minder nu gelukkig, zeker als we een grote tunnel in gaan. Een bijzondere tunnel wel, eenbaans tot er van links ook een tunnel komt, daarna tweebaans!? De tegenliggers in de eenbaanstunnel hebben om de 100 meter een uitwijkvak en moeten ons in dit geval steeds voor laten gaan. Zo bespaar je met uitkappen van bergwanden, echt een tunnelvisie! Na de tunnel gloort er ja, een beetje zon maar ook de enige skilift van Ijsland! Dus ze kunnen meer dan golfen! Want we hebben net als vorig jaar weer veel golfcourses gezien! Of ze dat in de winter ook doen? Misschien met ijsballen -;)). We nemen onze intrek in een recent vernieuwd hotel Horn, een verbouwde school met een rolstoellift. Oftewel, dat is een platform dat in een gesloten maar naar boven open schacht naar boven beweegt en waarbij de knop van je verdieping moet blijven indrukken want anders stopt die op de plek waar je loslaat! Apart hoor! De jongedame achter de receptie legt ons het een en ander uit en we gaan even verderop in het dorp bij de haven wat eten. Een vrij onooglijke laagbouw waar het binnen veel gezelliger is heeft al meer mensen getrokken en we doen er een lekkere vismaaltijd. Even later komt de jongedame van het hotel er met twee vriendinnen ook eten, nou dan zal het wel goed zijn! Na het toetje, skyr met blauwe bessen, komt t allemaal goed, de hemel trekt open en er komt zon! Nog even wandelen dan, voordat we gaan nadenken over morgen en naar bed gaan.

Ohja, wat is nu gugragri weer! Guur, grauw en grimmig weer in Ijsland!
En die vogels die we zagen! Dat zijn kleine burgemeesters, een meeuwensoort! Ook nog nooit van gehoord, laat staan gezien maar daarom wel de vogel van de dag!