25 september Okoyama

25 september naar Okayama.

Modern uitchecken, ouderwets  zalven en slikken ( nee, niet spuiten!).

Het in-en uitchecken in ons hotel is al weer een paar stappen verder qua automatisering. Een normale sleutel is allang geen gemeengoed meer en de plastic kaart met magneetstrip of chip ook al niet meer. Nu printen ze een papiertje uit met een metalen laagje  waarop -analoog en digitaal- je kamernummer staat. Ben je een keer je 'sleutel' vergeten dan printen ze er gewoon een bij. Bij het uitchecken loop je met het kaartje naar een soort pinautomaat in de centrale hal, stop je kaart er in en op het beeldscherm verschijnt het bedrag wat je verschuldigd bent. Je stopt je creditcard of wat biljetten in de machine en je hebt betaald. Interactie met de balie is er dan eigenlijk niet meer, behalve buigen en tot ziens roepen tot je uit beeld  bent -:) , och dat heeft toch wel wat -:).

Onze koffers die nog nooit helemaal zijn uitgepakt gaan weer mee op stap. Eerst een uurtje treinen naar Okoyama, daar de bagage droppen ( het hotel ligt 2 minuten van het station vandaan, lekker  practisch!) en dan verder met de trein naar Kurashiki, 20 minuten verderop. Daar is het oude centrum nog in oude staat aanwezig, lage houten huizen met witte muren en vlakken en houten roosters voor de ramen, een soort lamellen zeg maar. Dit soort huizen herkennen we van twee jaar geleden in Kanazawa, maar hier zijn er meer van. Veel oude huizen zijn echter ook hier verworden tot commerciële tenten, maar wel van hoge kwaliteit, geen of nauwelijks toeristenprullaria te bekennen. 

Wel is er na een uurtje een  oude 'vriend' te bekennen, de pijn in mijn grote  teen wordt heftiger. De teen ziet rood langs de nagel en is wat gezwollen. Dat gaat zo geen wandeldriedaagse worden denk ik! Het bezoek aan de tuin van kurashiki beperken we tot het nuttigen van onze lunch en we besluiten maar terug te gaan naar Okoyama en eens uit te zien naar  wat medisch advies. Op advies van de SOS centrale zoeken we eerst hulp bij het hotel. De staf denkt eerst dat ik een massage voor de voeten nodig heb of dat we een drogisterij nodig hebben. Mijn Japans is ook weer niet zo goed he -;))? Het boekje Hoe en Wat in het Japans blijkt nu zijn geld waard te zijn en men weet nu wat te doen. Er wordt gebeld en ze willen ons naar een ziekenhuis sturen. Nou, dat lijkt me een leuke excursie te worden,maar eentje waar we niet zo op zitten te wachten. Hoe vindt je daar de weg, zit je in een volle wachtkamer en zo? Is er geen privé kliniek of zo? Jawel hoor, 400 meter verderop is er een. De plattegrond wordt er bijgehaald, er wordt aangekruist en onderstreept en ze plegen nog een telefoontje dat ik er aan kom, handig (ook al moeten we daar zelf om vragen). Buiten het hotel even zoeken naar de juiste richting, dan in het immense gebouw bij een receptie vragen waar de kliniek zit en dan met behulp van een dame (jaja, ik kan ze nog steeds vinden -;)) naar de derde verdieping. We zien een paar gangen en veel bordjes. Welk is de Receptie? We trekken maar een deur open, oeps verkeerd maar gelukkig geen compromitterende situatie. Dame Zoveel gaat buigend voor naar een andere deur en jawel, wachtkamer en een poster met een grote lelijke teen en nagel doen me overtuigen dat we goed zijn! Eerst inchecken, dwz een A-5 invullen met naam , adres, telnr etc. Van welk bedrijf ik ben? Geen bedrijf, ik ben toerist! Oooh, en ze zijn even stil, wat nu lijken ze te denken, dat kent ons ISO systeem niet? Hoe oud ik ben vragen ze dan maar? Uhhhh, en ik kijk een beetje verschrikt, dat meen je toch niet? 23 maar dat geloven ze niet-:). Ah, zeg ik, u wil mijn geboortedatum, jajajajaja zeggen ze blij!!! Goed, ik geef ze de data en ik ben even later ingecheckt en ontvang zowaar een  pasje voor dit exclusieve kliniekje in Okoyama. Dan mag ik na n paar minuten naar binnen. Rechts zie ik nog de balie waar ik net aan de andere kant stond, links om de hoek staat een kleine zuster met wit kapje, handjes voor zich gevouwen, links een brancard en een krukje en een mandje voor mijn heuptas, hoed en zo,  daarachter een overvol bureau met allerlei prullaria en een rijtje boeken. Geen PC, wel nog een microscoop en een andere  stoel met daarop dan de dokter. Denk ik, want ze zegt niets en kijkt alleen maar naar mijn voet. Die ligt op een klein laag houten bankje van 30 x 40 cm. onder mijn voet geen mooi blauw steriel kleedje, nee, wel een verse krant, van gisteren denk ik. Ze voelt wat, duwt wat en ik zeg  maar dat het pijn doet en zo. Mmhhh, ze is niet echt een spraakwaterval en haar engels evenmin denk ik. Ze besluit tot een bacteriële infectie, en  neeneenee, snijden hoeft niet (oef!).
De zuster graait wat in een schaal met tubetjes, vindt een wattenstokje en krijgt nog iets uit de tube geknepen en penseelt voorzichtig mijn grote teen in. Dan een gaasje en twee  pleisters en ik mag mijn voet weer in mijn sandaal doen. Dat alles in flink krom gebogen houding, hier is de ergonomie nog niet doorgedrongen! De krant wordt netjes naar binnen gevouwen en gaat in een prullenbak. Ondertussen is de dokter bezig in een Japans repertorium (geneesmiddelenboek) en vertaalt vanuit het Japans naar Latijns schrift zodat ik weet wat ik ga slikken en smeren. Dan nog een velletje met Japanse tekens, die is voor de apotheek die vlakbij zit. Terug aan de balie, waar ze dus ongestoord mee kunnen luisteren en zien als de dokter de patient behandelt, wacht ik op de rekening van de dokter. Die valt mee, ca 30 euro.  De kosten bij de apotheek vallen ook mee, ca 20 euro voor pillen voor vier dagen en zalf met gazen en pleisters. Wel, we gaan het zien. Morgen zouden we een trip naar een ander eiland maken, dat  laten we maar even schieten, ik wil even zo min mogelijk lopen. We annuleren de kaartjes op het station en gaan onze hotelkamer maar eens bekijken. Dan wacht me misschien nog een probleempje om de wifi aan de  praat te krijgen maar wonder boven wonder werkt de adapter en de engelse beschrijving binnen drie minuten. Dat scheelt weer zoeken naar cafés met gratis wifi en zo.