2022 Sirmione

Moet je Sirmione wel of niet op een zondag bezoeken? Wat heeft vier wielen en is van goud? Fastfood bestaat hier niet, weer een dejavu.

Als we Sirmione om ca half elf op de fiets benaderen, schijnt de zon al uitbundig. Ook uitbundig is de hoeveelheid auto's die de dure parkeerplaatsen proberen te bereiken. Het gaat stapvoets en we passeren tralalalaaa!! tientallen wagens, soms wat slalommend op het wandelpad, maar de Italianen zijn het gewend. Sirmione heeft al in de romeinse oudheid furore gemaakt door warm-waterbronnen en ene Catullus heeft er een joekel van een villa neergezet van 167 x 105 meter op het noordpuntje van het 4 km lange schiereiland.Dit is de grootste bezienswaardigheid, naast het fraaie kasteel dat een verdedigingsfunctie had. Je komt het stadje dan ook via een indrukwekkende poort binnen. Soms wordt verteld dat je via een ophaalbrug binnenkomt maar die is nu in ieder geval gesloten. Achter de poort vindt je kleine kronkelige straatjes met de inmiddels vertrouwd aandoende italiaanze huizen in hun lichtgele en okerkleurige muren. Ook vertrouwd zijn de horden toeristen die zich door die smalle straten wurmen, langs winkels en de vele ijstenten. We hadden bedacht het kasteel als eerste te doen, even naar boven voor een uitzicht en dan verder, maar de rij van 30 meter voor de tickets zet onze voeten haaks naar rechts, meteen naar het strand. Geen rij voor ons! Je kunt het strand aan de oostkant beginnen, naar het noorden lopen en via de westkant terug. En zo het levendige strandleven bezichtigen, de activiteiten over het meer en de drukte ontwijken. Er is in het begin een goed aangelegd pad, later loop je via grote vlakke rotsplaten waar soms wat water in staat. Aan de ene zijde het water met zeilboten (2), moterboten(10-20), veerboten (5-10), jetski's(5), SUP's(2-4) zwemmers (3), pootjebaders (tig), zonaanbidders met of zonder zwempak en wat eenden, zwanen en reigers. Op de achtergrond de heuvels en bergen die nevelig in de zon liggen te dampen. De geur van verse italiaanse koffie lokt ons al snel een restaurantje op, gelukkig maar want de serveerster loopt met een nors gezicht rond. Daar zou ik niet voor naar boven/binnen gegaan zijn! Op de noordpunt zien we boven ons ruines van de villa omhoog steken. Als we naar binnen willen, zien we dat het dicht is, maaar ...ze gaan om 14 uur pas open EN de eerste zondag van de maand is de toegang gratis. Boffen wij even! Maar dat duurt nog een dik anderhalf uur, dus we verkennen ondertussen een leuk kerkje, bekijken de fraaie (maar veel kleinere) villa van Maria Callas die hier gewoond heeft. We lopen de tuin van een deftig hotel binnen, vol met cipressen, olijven en ooh-lijven, want er is een groot zwembad/spa waar jong en oud het lijf aan iedereen laat zien. Soms wil je dat niet ;-), soms wel! We besluiten een broodje te scoren en dat ergens op een bankje in een van de vele boomgaarden op te eten. De bestelling gaat nog enigzins vlot, maar dan wordt het weer een dejavu gevoel. Ik moet denken aan een familievakantie in de jaren zestig met Pa en Ma en de vier kleintjes (Peter, Brigit, Marianne en ik). Wij waren zo tussen de 4 en 10 jaar oud en we gingen uit eten. Pa had eten besteld. Het wachten duurde een kwartier, een half uur tot drie kwartier en toen zat Pa (hij zeker!) toch wel ongeveer briesend van ongeduld aan tafel. Na bijna een uur (of was het langer?), was de maat vol bij Pa en op het moment dat het eerste bord uit de keuken kwam, waren we op last van boze Pa naar de auto gecommandeerd! Of en waar we daarna nog ergens te eten hebben gehad weet ik niet meer. Het zal zeker geen McDonalds geweest zijn, want die was er toen nog niet! Ik kreeg dat gevoel - bij deze zogenaamde Fast Food zaak! - nu ook. Niet voor niets zeggen broers en zussen dat ik veel op Pa lijk;-). Na 20-25 minuten wapper ik met een vragende blik eens met mijn betaalbewijsje naar de serveerster (Carmen) die ondertussen op en neer rent met allerlei bestellingen. Jaja, zegt ze, nog 2 minuten! eerst die tafel nog en ze wijst vaag ergens naar toe. Ik heb dan in gedachten al een nul achter de 2 gezet. Na 30 minuten stap ik maar eens naar de balie, een wat norse blik opzettend. Scuzi, mille scuzi zegt Carmen, isse errug druk! Snel komen! Voor wat subtiele druk, blijf ik vlak bij de kassa staan met het bonnetje pontificaal voor me uitstekend. Ze doet net of ze dat niet ziet in de 10-20 keer dat ze weer langs komt, steeds met eten in de handen, maar niet met onze simpele belegde broodjes.Ik meld me even bij Marianne, ik zeg ...nog 5 minten, dan vraag ik het geld terug en gaan we! Marianne probeert me te bedaren, maar dat komt niet over bij mij! Terug bij de kassa zie ik net de serveerster de keuken in gaan (waar maar een personeelslid bezig is) en heeft ze een bruin zakje in de handen.Zal dat voor ons broodje zijn, denk ik want we hadden een Take away besteld, en plak er nog een minuut aan. Tis niet waar!! Na 45 minuten hebben we onze twee broodjes! Ik kan het niet laten om toch wat over de lange wachttijd te zeggen, maar het lijkt aan dovemansoren gericht. Les:Doe geen Take away, maar zeg dat je het daar op eet, dan heb je volgens mij voorrang! Op het bankje verderop in de olijfboomgaard kauw ik elk hapje van het 7 euro broodje tien keer. Nog droog brood ook....

We staan even later weer bij de ruines van de villa en kunnen inderdaad gratis naar binnen, bijna de kosten van het broodje eruit zullen we maar denken ;-). Tsja, van ruines kan ik niet veel zeggen, veel ouwe stukken steen, op elkaar gestapeld en er zijn wat lange met bogen gerestaureerd. Onkruid is er ook natuurlijk en af en toe een hagedisje. Veel olijfbomen, soms wat informatieborden, en zeker ook een fantastisch uitzicht over alle kanten van het meer. Van onder klinken eentonige house muziek tonen van een trendy bar, waar je lekker kunt eten en drinken (als je de tijd hebt/krijgt).

We gaan dan eindelijk los en gaan pootjebaden! Marianne presteert het om dan voor de derde keer uit te glijden maar zegt dat deze niet telt en dat ze het censureert. Hoe dan denk ik? Weer is er niets wat op letsel lijkt gelukkig, maar het is nu toch wel WELLETJES!!! We komen aan de westkant aan en lopen al snel weer het stadje binnen. De rij bij het kasteel is er inmiddels niet meer, logisch want het info-bord leert ons dat het kasteel zondags eerder dichtgaat! We kunnen ondertussen geen ijscotent meer zien en ik neem de laatste foto-shots. Fietsen opzoeken en nog even een paar foto's van een gouden Rolls Royce nemen, die zie je ook niet zo vaak.

We komen op een mooie tijd terug op de camping om nog even wat te luieren in het laatste zonnetje van deze toch leuke dag. Marianne brouwt een lekkere Ratatouille in elkaar en we maken de plannen op voor de komende dagen. Morgen naar de noordkant van het Garda meer en daarna naar Oostenrijk. We gaan een kijkje nemen in het Zillertal, waar we anders alleen maar komen als er sneeuw ligt en we skilatten aan hebben. Nu eens kijken of we daar kunnen fietsen. We zijn het er snel over eens dat we e-bikes gaan huren. Het moet wel leuk blijven in de bergen nietwaar!? En, het weer gaat daar de komende dagen ook heel mooi worden, horen we van Stocky, onze lokale contactman/skigids.