2022 Sirmione

Heuptasje kwijt. Hoe het verder ging met de man van Miranda. Van Verano naar Peschiera en naar onze agri-camping.

Toen ik vanochtend het sanitair gebouw binnen liep en een toiletdeur opende, had ik een Déjà vu van 14 jaar geleden. We waren in heel noordelijk en heel onherbergzaam India. Met een groep hadden we een lange dag in de bergen voor de boeg. In de middag ging ik naar het toilet, deed mijn heuptasje af, deed de rest en vertrok weer met de groep. Na een uurtje of 2-3 crossen door de smalle en hobbelige bergwegen, kwam ik tot de ontdekking dat ik mijn heuptasje miste!! En binnen 0,003 seconden wist ik waar het was! Aan de haak daar in dat toilet, zo'n 50-60 km terug. Met geld, pasjes en paspoort. Dus hoogst noodzakelijk om dit terug te krijgen. Dat is uiteindelijk gelukt door de groep te herschikken over de verschillende auto's, en ik ging terug met een chauffeur. Dat teruggaan ging als een speer, vol gas ging het! Tot mijn grote geluk hing het tasje daar nog, en met alles er in!! Je kunt je voorstellen misschien hoe je je dan voelt!? De chauffeur is - in de schemer al- als een dolle teruggereden en dat is een van de weinige keren dat ik toch wel erg benauwd had in een buitenlandse auto! Maar goed, het was goed afgelopen, en het kostte me wel een rondje voor de groep, maar dat had ik er graag voor over! En nu, veertien jaar later, zie ik in dat toilet ook een heuptasje hangen, maar ....van iemand anders, dat wel ;-))! Bovenstaande schoot dus door mijn hoofd en tja, dan kom ik in dubio. Wat ga ik er mee doen? Er was een iemand in de douche/toiletruimte, maar die miste niets. Ik bedacht dat als de persoon die het tasje vermiste het zou missen, wel zou weten waar hij het had gelaten. Daarom heb ik het maar laten hangen. Naar de receptie brengen was ook een optie. 

Terug bij de camper zie ik Miranda staan kletsen. En even later komt haar man erbij, die ons nog komt bedanken. Blijkt dat Manlief het spuugzat was in het ziekenhuis. Bleek dat hij er alleen was voor de spuiten, paracetamol en een antibiotica kuur. Dat het ziekenhuis het geld oplevert als mensen er langer liggen. Dat men de patiënten geen eten en drinken geeft, want dat moet de familie doen (als die er is of bij mag). Miranda schrok zich een hoedje vorige dag toen zij einde middag terug kwam van boodschappen doen en in haar caravan haar man zag zitten! Hij was vertrokken uit het ziekenhuis zonder haar te informeren, en in een taxi gestapt!! Linea recta naar de camping. Omdat Manlief vertrokken was, wilde het ziekenhuis ook geen info meer aan de nederlandse arts geven die door de ANWB was ingezet. Een bevriende longarts bevestigde Miranda en Manlief nog wel dat het redelijk verantwoord was om zich zo koest te houden in de caravan en ze natuurlijk extra alert op klachten moesten zijn. Manlief voelde zich trouwens ook al beter en ging gewoon een weekje rustig aan doen daar. Want ze zouden dan wel opgehaald worden door vrienden of eventueel door de ANWB, het zou niet al meteen de volgende dag geregeld zijn. Tussen neus en lippen door bleek dat meneer al een voorgeschiedenis had van trombose (in de benen) en dat die longembolie niet zomaar uit de lucht was komen vallen. Waarschijnlijk blijft hij nu levenslang aan de bloedverdunners...

We verlaten de camping- met een bijzonder blik op de brandweerauto die naast ons staat en waar een stelletje elkaar innig omarmt, in de zon, OP het dak van de brandweerauto - voor een ritje van 30 km naar Peschiera, een klein havenstadje met dikke oude vestingwallen uit de 16e eeuw. Er staan nog een drietal oude hoge kazernes die opgelapt worden. En volop bomen en zelfs een paar heel oude hoge platanen. De wallen zijn slechts voor een klein deel te bewandelen. Het kleurige en heel drukke binnenstadje bestaat uit 15-20 straatjes vol winkels en restaurantjes. In de reisgids wordt dit stadje geroemd, maar eerlijk gezegd vind ik het een beetje tegenvallen. Maar misschien ben ik ondertussen verwend... We lunchen met een paar verse broodjes en lopen nog wat rond. Een mindervalide dame is met haar kinderen op stap. Zij in een rolstoel, een kind van 10 duwt haar voort. Aan de rolstoel hangt nog een bagagekarretje, waar ook nog 1-2 kids in zitten. De hele familie kan toch op stap! Denk aan mogelijkheden, niet aan beperkingen zeggen ze wel eens... Snel daarna maken we weer een flinke stap, wel 11 km verderop ligt onze camping! We hebben een kleine agri-camping. Dat wil zeggen, het was vroeger een agrarische bedrijf en heeft nu plekken voor campers gemaakt in de oude olijfbomen en fruitbomen gaard. Misschien dat ze geen zin meer hadden om voor dag en dauw op te staan voor de koeien en zo!? Als ik het toilet ga verkennen, zie ik dat ze met twee personen bezig zijn de toiletten schoon te maken en/of ik vijf minuten wil wachten! Geen probleem zeg ik en ik ga in de observatie modus. De dame met een peuk in de be....mond, zwabbert er vrolijk op los, een tas hangt op haar heup. Ik denk nog even, ze heeft wel een heel leuke zwabber in haar tas gestopt, maar het is een .....hondekop! Een levende, dat wel;-), een soort schoothondje. Geen WC eend nee ;-))). Mijn fantasie slaat op hol. Is het hondje verlamd en kan niet meer lopen? Is het hondje ook lui geworden en wil niet meer rondrennen, ook niet voor toeristen? Is tie ziek? Of bang voor ons? Ik weet of snap het niet, net zoals de remedie die het vrouwspersoon loslaat op een kolonie mieren die het toilet binnengedrongen is. Die gaat ze te lijf met de spuitflacon met Dasty die ze voor het toilet gebruikt. Langs de leiding en langs de plinten, ze sprayt er lustig op los. Zulke schone mieren heb ik nog nooit gezien! De middagzon is lekker warm hier, 20-21 graden en we koesteren ons een tijdje in de luie stoelen, met een drankje, dat is ook alweer even geleden. We spotten een beverboom met heel grote vruchten. Misschien dat je die boom beter als een Magnolia kent. De vaak gebruikte term tulpenboom is niet correct, dat is een Liriondendron tulipae soort. Dan een boom/struik met 2 cm grote bessen en grote stekels. Mijn app suggereert de jujube boom, met eetbare vruchten. Als een meisje later naar de boom loopt en er een handvol plukt, is het zeker. Ze zegt op mijn vraag of die eetbaar zijn, dat dat klopt. Marianne kan weer jam maken;-)). Smaakt een beetje appelig vind ik. Tegen vijven springen we op, op de fietsen, op weg naar Sirmione, 3 km verderop en ook zo'n geroemd stadje aan het zuiden van het Gardameer. Of het de moeite waard is, hoor je morgen. Vandaag alleen nog dat het er druk was, er om de 10 meter een ijszaak zit, dat twee bolletjes ijs eigenlijk te veel zijn maar wel heel lekker!