Iran Tabriz

De laatste dag van onze reis door Iran besteden we aan een excursie naar Kandovan en bezoeken we in Tabriz de grootse historische bazaar van Iran (of van de wereld?).

Een uurtje ten zuidoosten van Tabriz ligt in de kale heuvelruggen een dorpje, Kandovan genaamd. Uit de heuvels zijn omhoogwijzende puntige rotsen ge-erodeerd die zacht genoeg waren om uitgehakt te worden. Dat is al heel lang geleden gedaan en de zo gevormde grotten werden en worden bewoond. Dat gaan we dus bekijken. Op de weg er naar toe rijden we over de autobaan langs veel kleinschalige industrie. Yousef wijst ons op een eetstraat met de beste restaurants van Tabriz ( of Iran), een groot modern station voor bussen voor lange afstanden, het bedrijf waar zijn broer werkt en op een heel nieuwe stad die ze hier hebben neergezet, Sahand geheten. Tientallen flats, maar hooguit 10 etages hoog en steeds kleine blokken en met groen er tussen. In zachte pastelkleuren geschilderd ziet het er modern uit. Zelfs de buiten uren zijn afgewerkt, dat zie je zelden hier. De laatse 10 km gaat over een vrij smalle weg, slingerend door de heuvelruggen, in de dalen is veel groen te zien. We zijn vroeg vandaag, nauwelijks nog toeristen te zien. Zou de koffie en de warme appelflap al klaar staan? Helaas, zegt Yousef, alles closed -:((, only tea ! Vooruit, dan maar een kopje thee. We lopen eerst tegen de helling tegenover de rotswoningen omhoog om een overzicht te krijgen. Dat valt nog niet mee, er groeien veel hoge bomen zodat het uitzicht beperkt is. We horen gekletter en vallende stenen, maar het blijken walnoten te zijn. De hele vallei blijkt vol te staan  met walnotenbomen en als we later de winkeltjes langs lopen, zien we ook veel gedroogd fruit in grote zakken voor de verkoop. Perzikken, abrikozen, rozijnen, amandelen, zonnebloempitten, etc.
De walnoten zijn zo goed als rijp, maar ze wachten niet tot ze er uit vallen. Ze klimmen in de boom en slaan met met lange stokken tegen de takken en de vallende noten in hun groene dikke schil wordt verzameld en te drogen gelegd in de zon. We hebben de uitzichtfotoos genomen, de rotswoningen zijn over een paar honderd meter in de lengte verspreid en misschien 50 meter hoog. Beetje jammer is wel dat er voor en soms tussen de rotswoningen gewone huizen of bouwsels zijn geplaatst. We klimmen aan de overkant weer omhoog en dwalen er wat rond. We worden af en toe een huis binnen genodigd maar dat is een ander woord voor winkel met souvenirs. De laatste uitnodiging is echter wel authentiek, een oudere dame nodigt ons uit in haar wit gekalkte grot. 4 x 6 meter denk ik, met rechts een klein keukenblok, een 2 persoonsbed, een nachtkastje met spiegel en tapijten op de grond en tegen de muur. We mogen zitten en ze zet thee voor ons, ze laat de gedroogde kruiden ruiken, lekker! Een zakje walnoten komt tevoorschijn en met haar zwarte vingers -van de noten- maakt ze die voor ons open. We keuvelen wat in steekwoorden en na de thee gaan we weer verder, haar blij gemaakt met een sleutelhanger met delfts blauwe klompjes. Terug in Tabriz brengen we nog wat uurtjes zoet met een moskee bezoek. De blauwe moskee genaamd, maar het blauw is zo goed als weg (schade door aardbevingen), de blauwe lucht er om heen  maakt het echter goed -;)). Bazaars hebben we diverse gezien, maar dit is wel de mooiste, ruimste en grootste! Er zijn gewoon verschillende bazaars, verspreid over 7 km2 zeggen ze!  met hun eigen thema, kleding, schoenen, kruiden, fruit, gereedschappen, tapijten, goud en dergelijke. Maar goed dat Yousef ons meeneemt, we waren binnen de kortste keren verdwaald! Het laatste stukje naar het vliegveld vanavond zullen we denkelijk niet verdwalen, Yousef komt ons om 23.30 uur ophalen en dan gaan we in twee etappes terug. We komen dinsdagmorgen om 10 uur aan in Amsterdam, regenjas en trui paraat!

Het laatste verslag komt van de week, met een terugblik op deze fantastische reis en met alvast een foto samenvatting. En wie weet, al een nieuwe bestemming! Bedankt voor het meelezen weer en tot ziens, horens of schrijvens!  Frans en Marianne.