Iran - Jolfa

De nachttrein scheelt een hotel, maar we preferen toch de hotelbedden-;). De bedden in de trein zijn hard en het treinstel hobbelt continue en net een herrie. Marianne heeft nauwelijks geslapen, ik met tussenpozen. Af en toe is het beter de ramen te sluiten vanwege "nare luchtjes", soms chemisch van aard, dan weer uitlaatgassen van de trein zelf. Rijden we ook door een gebied met mest of ruiken we ons treintoilet misschien? Rond 8 uur maken we ons op voor het eind van deze rit. Wat peuzelen van gedroogde abrikozen, vijgen en pinda's. Ik heb nog een iraanse snicker over, ziedaar het ontbijt van vandaag -:)). De trein arriveert stipt op tijd en we grabbelen onze spullen bij elkaar. In de hal staat Yousef te wachten, onze chauffeur voor de komende dagen denken we. Ons oorspronkelijke reisschema is een paar dagen voor vertrek onverwacht veranderd. Turkish Airlines schrapten zonder opgaaf van reden onze terugvlucht van woensdag. In overleg met de touroperator hebben we er voor gekozen om een dag eerder te vertrekken, maar wilden we wel de geplande excursies handhaven. Dat heeft als consequentie dat we vandaag meteen na aankomst in Tabriz doorgaan naar Jolfa, 165 km noordelijk van Tabriz, op de Iraans -Azerbeidzjaanse grens. Niet even bijkomen in het hotel dus. In Jolfa woonden/wonen de Armeniers die koning Abbas destijds in Isfahan wilde hebben vanwege hun handelsgeest en hun vakmanschappen. De weg naar Jolfa is weer prima. Dubbelbaans, in het begin wat druk vrachtverkeer omdat we hier in een drukke economische zone zitten. Het landschap is droog en stoffig, met veel gebergte. Kale , ge-erodeerde beige bruin gekleurde bergen, met af en toe wat stukken rood geel, die plezant zijn om aan te zien. Bij Sulfan passeren we een fraaie oude caravanserai zoals we die ook bij Zeinodin gezien hebben, ook hier is dit een hotel restaurant geworden. Wat verderop zien we grote beesten grazen, lange nek, bult op de rug, hee dat zijn dromedarissen! Ben benieuwd waar die voor gehouden worden. Vlees, huid, melk, transport? Vroeger voor alles van dat, maar nu?  Dat moeten we eens navragen. Ons doel, de Stefanuskerk en bijbehorend  klooster ligt ca 20 km ten westen van Jolfa, tegen de Azerbeidzjaanse grens. En dat is letterlijk zo. De weg waar we op rijden loopt langs een rivier. Aan de overkant is het Azerbeidzjaan. De grens ligt in het midden van de rivier.  We passeren een politiepost en zien overal borden dat je niet mag fotograferen. Je mag gelukkig wel kijken, er zijn zelfs volop parkeerplekken om de groene vallei te bewonderen. De steil oprijzende rode bergen er meteen achter maken het tot een plaatje. In de reisgids lees ik dat dit zo nog een honderd kilometer naar het oosten doorgaat, met pittoreske dorpjes. Zo veel tijd hebben we vandaag echter niet, dus dat bewaren we voor een andere vakantie.  Na een korte lunch met kõfte (soort gekruide gehaltbal die ook door een drietal poezen niet versmaad wordt) krijgt de kerk van Stefanus de nodige aandacht. Speciaal bij deze kerk is dat de buitenkant rijk versierd is, om de sponsors te eren lees ik. Binnen is het pleisterwerk slechts ten dele opgeknapt. Een kapelletje verder op wordt ook vereeuwigd. Tja, dan zit het er weer op voor vandaag en kunnne we weer 165 kilometer terug. Of het uitstapje zo ver weg de moeite waard was? Ja toch wel vinden we, maar we gaan dat niet meer meteen na een lange nachttrein-reis doen. Sterker nog, Marianne is helemaal klaar met die nachttreinen, dus dat doen we niet meer. Punt. Zijn we te oud voor -;))). Dan nog een laatste akkefietje in het hotel. Ik wil mijn paspoort niet afgeven (ik geef de daarbijbehorende uitleg), ze kunnen wel een kopie krijgen en die checken met mijn paspoort in mijn hand (geen bezwaar tegen). Dan willen ze een deposit van 300 euro. Ben ik het niet mee eens, ik heb al betaald en waarvoor is de deposito? Ik geef aan dat ik desnoods wel een ander hotel zoek (hoe weet ik nog niet). Marianne krijgt er de hik van, die vindt dat gedoe maar niets. Drie vier man vrouw krijgen het druk, maar ze komen er niet uit. Ze moeten het met de manager overleggen. Doen zeg ik! En dan te bedenken dat dit denk ik wel het beste hotel wat we gehad hebben, ze zouden wellicht hier toch eerder mee te maken gehad moeten hebben? Nouja, ik kan nog altijd mijn keutel intrekken (of met een lager deposit genoegen nemen) maar ik ben benieuwd hoe dit afloopt. Voorlopig mogen we een paar minuten in de foyer wachten tot ze een antwoord hebben. Een welkomsdrankje wordt niet aangeboden, maar zal ik ze niet aanrekenen -;))) omdat er net 15 man op de receptie komt afstormen die willen inchecken. Hopelijk heten ze geen van Eijk -;)))))))). Het wachten loopt op tot een kwartiertje, dan word ik vriendelijk gewenkt. Er is geen probleem meneer (wist ik), en uw kamer is klaar (wist ik nog niet) zegt de receptioniste. Wel zou ze graag nog even de datum en plaats waar ik Iran binnenkwam willen weten, mag dat? Tuurlijk zeg ik en je mag zelfs een kopie van mijn inreisvisum hebben ook! De dame wordt daar zelfs blij van! Goed, dat ook weer geregeld! De kamer is een driepersoonskamer, volop ruimte en weer echte bedden. Marianne aarzelt niet, de douche in, piama aan en bed in, even bijslapen! Straks een maaltijd scoren, dat is ook al weer 24 uur geleden.
En vroeg naar bed voor morgen de laatste excursie naar Kandovan.