Iran Tabriz

Opstaan en ontbijten zonder Natascha is wel even wennen! We hebben gisteravond afscheid van haar genomen. Ze zal, net als jullie, in een koud kikkerlandje aankomen als ik het goed heb. Er is in Nederland veel regen gevallen, maar blijkbaar nog niet genoeg om de droogte van de afgelopen twee jaar goed te compenseren.  Wij warmen ons nog een paar dagen in de warme zomer zon hier. Gistermiddag is er trouwens ook hier een buitje geweest,zelfs met enig onweer gerommel. We benutten nog een uurtje in de bazaar voor een perzische koffie en wat souveniertjes. Dan rijdt een oudere, zwijgzame chauffeur ons om 11 uur naar het vliegveld. Het spuitbusje van de scheerschuim en de deodorant worden na de scan op het domestic vliegveldje na enig aarzelen goedgekeurd. Er is een wachtruimte en 2 winkels. Ziet er wel redelijk modern uit.  Zo ook het vliegtuigje met plek voor 80 personen. Tijdje voor een  broodje is er net, dan dalen we al weer. Een chauffeur( type gemoedelijke reus met wat bol vriendelijk gezicht en zachte stem) met wagen staat ons op te wachten. Hij moet ons ook rond 20 uur op het treinstation afzetten. We hebben een uurtje of 3-4 de tijd en de chauffeur stelt voor om naar de Tabiat brug te gaan. Dik half uur file rijden. Deze brug verbindt twee heuvelruggen, met in het dal drukke snelwegen. De brug, met 3 niveaus is een ontmoetingsplek en flaneerplek  voor de Tehraniers. We wandelen een tijdje rond en hebben mooi uitzicht over noordelijkTehran dat tegen een bergketen aan ligt. Groepen buitenlandse toeristen weten van de plek en zijn er volop. Op een gegeven moment zegt een Iraanse dame in het engels tegen Marianne dat ze niet rechtdoor mag lopen maar met de groep naar boven moet. Stay with the group please! Ha nee, zegt Marianne, ikke niet, ik ga waar ik wil, ik ben niet van de groep. Geeft ook wel aan dat de vrouw haar groep niet goed kent!! Dat is hier in Iran wel vrij opvallend. Als we ergens aankomen, zoals hotel, museum of restaurant, wordt er heel vaak als eerste gevraagd: Where is your tourleader? Tourleader?? zeg ik dan, wij zijn three (or two) tourleaders! Ze zijn blijkbaar nog niet erg gewend dat er mensen zelfstandig reizen. Nouja, sowieso staat het toerisme in Iran nog echt in de kinderschoenen en moeten ze nog veel leren. In het zuiden van Tehran valt vanaf de brug op dat ze een enorme moskee aan het bouwen zijn. Onder ons rolt langzaam het drukke autoverkeer onder ons door. Onze ontmoetingen op  de brug blijven beperkt tot de ober en de kassière van een restaurant en  een paar hongerige poezen die weten dat hier wat te vangen valt, vis deze keer. Die worden vandaag een beetje extra verwend door ons, de dag na Werelddierendag-;). We doen nog een koffie met cake en  begeven ons met de chauffeur weer in de avonddrukte. Zeker 45 minuten naar het station zegt hij. Vaak rijden we stapvoets,  20 - 30 km is hier wel het gemiddelde. Gemiddeld moet je ook 20- 30 paar ogen en instincten hebben om op tijd de voorbij slalommende brommers met vracht of lading mensen, te spotten en op tijd te remmen of sturen. Plus de mensen die nog eens dwars proberen over te steken, een kunst die we de afgelopen weken ook eigen hebben moeten maken.  We zijn een uur  voor vertrek op het station. Onze chauffeur wijst ons naar de treinpolitie voor paspoort, visum en ticketcontrole. Alles ok! Ons ticket (van de chauffeur gekregen) is in Farsi, maar onze touroperator heeft er een stickertje op geplakt met het treinstelnummer en de vier! zitplaatsen. Blijkt dat we een coupe voor vier personen met zijn tweeen  hebben. Makkelijk voor Marianne, kan ze haar hoofddoek af doen-;)). Er zijn vier goede zitplaatsen, klaptafel er tussen aan elke kant. Tv scherm ook aan elke kant. Leuk, maar we kunnen de tv niet uitzetten en geen kanaal wisselen. Het scherm zit achter een gladde glaswand en het is geen touchscreen. Misschien moet er een afstandsbediening zijn maar die vinden we niet. Straks maar even aan de steward(ess) vragen. Die kwam al  waterflessen afgeven, vier natuurlijk! Onder de stoelen zit een grote schuiflade met bak, maatje afwasteil, met plastik zak. De steward komt even later lakens rondbrengen, twee deze keer. Hij heeft goed geteld -;)). Hij blijkt de tv uit te kunnen zetten met een ....afstandsbediening. Hij graait in zijn kontzak, haalt de AB tevoorschijn en drukt. Drukt en drukt! Battery dead -:(. Och, gebaart hij, kom ik later wel voor terug. Willen jullie eten? Uuuhh, onze touroperator had gezegd dat er in de trein niets te eten viel en dat we zelf voor proviand moesten zorgen. Daarom hebben we ook vis gegeten en de rugzak volgeladen met wat te snacken. We wijzen dus vriendelijk het 3-4-5? gangen menu af en  verheugen ons in ieder geval op een werkende AB! Die komt later, met de lakens. Deze keer moeten we zelf ons bed opmaken. Dan gaat het licht uit en zal de trein ons ruim 600 km verder brengen.