Iran - Shiraz
Door: Frans
Blijf op de hoogte en volg Frans
26 September 2019 | Iran, Shīrāz
Lang verhaal. Bezienswaardigheden als citadel, museum,m moskee en hamman bezoeken. Veel conatcen vandaag. Tombe van Hafez!
Onze hotelkamers in hotel Parseh zijn kleurrijk uitgevoerd. Bij Natascha in mierzoet geel en groen, bij ons blauw en turquoise. Plooitjes hier, roefjes daar en aan de muur tegenover ons een grote digitale klok die ook nog eens de tijd niet goed aangeeft. Ooit geprobeerd een klok digitaal aan te passen met knopjes die je niet begrijpt? Niet doen zou ik zeggen, dan kom je niet op tijd! Het hotelrestaurant is in dezelfde stijl uitgevoerd. Mierzoet geel en oranje overal, de hoezen over de stoelen, kransjes bij elkaar, en een hele hoop personeel. Verborgen werkelooosheid noemen ze dat. Iemand die toegangsdeuren steeds open en dicht doet als er iemand aan komt, iemand die alleen maar afvinkt op een lijstje of iemand zijn ontbijt heeft gebruikt. De computer staat er langs, die moet dat lijst zeker printen? We gaan de schatten van Shiraz ontdekken. De 5 miljoen inwoners wonen in een
stad die beroemd is om de fraaie historische bezienswaardigheden. De kalief of kahn destijds had eieren voor zijn geld gekozen toen de gevreesde Timur Lenk Iran aan het veroveren was. Penningen betalen of we verwoesten je stad! De kalief kahn betaalde, zodoende zijn veel gebouwen bewaard gebleven. Shiraz is eens de hoofdstad geweest, daar is nu niets meer van te merken. Of het moet de hoofdstad van fastfood zijn geworden, en ijsbarretjes, alles bij de vleet! Druk verkeer ook, zeker vanavond ls iedereen zich opmaakt voor morgen de vrije dag op vrijdag die hier dan een zondag is. Het deel waar we zitten heeft een citadel, een vierkant kasteel, 10-15 meter hoog en Pisa heeft er een concurrent bij want een van de torens staat heel duidelijk scheef. De laatste koning was Vakil en geliefd. Je ziet het overal terug in de benamingen. De binnenplaats van de citadel is groen (bomen), de waterpartij staat droog, de alkoven en kamers staan leeg, op enkele na. We slenteren verder naar de hamman die bij dit complex hoort. Groot en ruim met verscheidene andere vertrekken. Wat het leuk maakt (Natascha vindt het tegendeel-;)) is dat men de sfeer van de hammam probeert weer te geven door er poppen in klederdracht neer te zetten alsof ze met een karwei bezig zijn. Er wordt iemand gewassen, gemasseerd, de administrator houdt de inkomsten bij etc. Ook is er een medisch deel, je ziet dat er bij iemad de tand of kies wordt getrokken. Nog echter wordt het doordat men via luidsprekers bijpassende gesprekken laat horen, een soort geroezemoes alsof er daar een gezelsch aan het badderen is. Toen we goed luisterden bij de tandarts werd er ook flink gesteund en gekreund. Op het moment supreme (de kies komt er uit) werd er van de pijn geschreeuwd. Toch leuk!? We blijven een tijdje rondkijken en camera's speuren naar leuke plaatjes, vooral van mensen. Zelf worden we ook weer een paar keer slachtoffer, maar niet heus. Even tussendoor op het pleintje bij ons om de hoek een terrasje zoeken. Dat is hier wel heel erg westers en gezellig, en geen autoverkeer, hooguit een paar brommers, maar dat mag de pret niet drukken. Veel winkelend publiek of toeristen, de bazaar grenst aan het plein. Veel minder vrouwen in en zwarte chador hier dan in Yazd en Kerman in het oosten. De jeugd is hier moderner gekleed, veel sjaals los van de haren, wat punk types of bravour mannetjes met uitdagend shirts. Het ouder publiek is weer wat conservatiever, eigenlijk zoals overal in de wereld toch? Vanachter het fruitsapje kan ik veel plaatjes van mensen schieten, leuke hobbie! Naar de moskee, precies, de Vakil moskee. Groot leeg plein met lege alkoven, de entree met facade is echter weer prachtig versierd met inlegd mozaik. De andere zijde ook en die laat beter de torentjes van goud zien, er zijn geen minaretten. Verder naar achteren een grote hal met ttientallen pilaren van marmen met een spiraal bewerking. Veel jeugd ligt ook in een spiraal als ze weer met een fotoshoot bezig zijn. Echt, dat wordt zo veel gedaan! Arm 10 cm hoger, been naar achter, nee, de knie iets draaien, haren wegstrijken, kin naar beneden, omhoog,ogen draaien, sjaal schikken, andere paal kiezen, meer naar het licht. En nu jij! De shoot wordt herhaald. Ons ideale plaatje is er steeds maar elke keer als je wilt afdrukken staat er weer iemand in beeld, ach, het is ook wel leuk om te zien. Snel naar een andere terrasje op het plein, lunchen met een dikke dagsoep van aubergine, wat bonen, brood en stuk kebab. Fruitsap erbij, geen vitaminetekort hier-;) Groenten moeten we beter ons best voor doen. Hoe dat moet gaan we over een paar dagen meemaken, we gaan dan bij familie thuis leren koken. Voor de kenners onder jullie, ik bedoel Marianne en Natascha he! Ik kan alleen maar op commando snijden en afwassen-;). Na de lunch naar het museum, het ...Vakil museum inderdaad. Een achthoekig gebouw dat van binnen prachtig is gerestaureerd, het beste tot nu wat we gezien hebben. Iets van 15 schilderijen van een beroemd geworden iraans schilder uit de 19 eeeuw, wat fraaie rekwisieten in 5 vitrines, met lakwerk, koper en brons werk, porcelein en dergelijk. Ook een koran van de kleinzoon van de al genoemde Timur Lenk, het topstuk hier. Of is dat misschien het zwaard van Koning Vakil? Het is tegen drieen als we een taxi naar de wellicht beroemdste tombe van Iran gaan. Even wat achtergrondinformatie, Iraniers zijn zeer belezen, intellectueel en begaan met cultuur. Geen hollandse directheid maar hoofse, en romantische manieren of kunst vinden zij prachtig. En dat dateert al van eeuwen terug, dus de manieren die wij ervaren zit er bij hun wel ingebakken. Zo ook dus dat lezen. In Iran zijn het de dichters die de toon zetten en er zijn er een paar heel beroemd en geliefd
Hier in Shiraz is het Hafez die hier een tombe heeft. Hij is enorm geliefd en het is 99% waar dat er in elk huis een boek met de verzen van Hafez ligt. Het is het meest belangrijke boek na de Koran. En er zijn ook veel iraniers die (veel) verzen uit hun hoofd kennen. De tombe van Hafez is dus een druk bezochte plek. De tombe zelf is prieelachtig van bouw, op hoge pilaren en met een zeer mooie koepel met mozaiek er boven. De tombe staat hier en het is vanaf het eind van de middag druk hier. Families, meiden groepen, boys, opa en oma's, gezinnetjes, paartjes, groepen buitenlandse toeristen, iedereen komt er. Poseren bij de tombe, voor de tombe of er achter, verzin het maar. De keren dat we mee mogen poseren zijn weer legio. Bijzonder is dat Marianne me komt wegrukken van een gesprek met een Iranier omdat ze iemand gevonden heeft die een gedicht van Hafez aan ons wil voorzeggen. Dat wil ik horen en verontschuldig me voor het beeindigen van het gesprek (met voetbal als onderwerp, lijkt me kunnen nIetwaar?)
Ali, zo heet hij, is helemaal weg van Hafez, en begint na een korte intro onzerzijds te lezen. Niet met zijn ogen, maar met zijn vingers want hij is blind. Iranees in braille dus! Wat hij zegt begrijpen we niet en als ik vraag waar het over gaat, is het antwoord liefde. Van hem en zijn begeleidster/vriendin krijgen we een korte verhandeling dat alles in de Koran en bij Hafez bij elkaar komt en dat dat zo mooi is.
Van zoveel poezie krijgen we dorst en we gaan voor iraans ijs met rozensmaak. In een ander prieel zitten we in een inham, naast een man vrouw en kind. Het praatje laat niet snel op zich wachten en weldra laat hij al een foto van een vriendin zien, in de regen, onder een paraplu, juist ja, in Nederland, Amsterdam. Oelala, lot of rain in Holland zegt hij, jajaja lot of hot weather in Iran antwoorden wij-;)! De volgende foto zagen we niet aankomen, een foto van een carnavalsoptocht! staat op zijn smartphone! Lachen hoor! Uit Venray zie ik op de locatie vd foto. Snel even wat carnavalsfoto's van ons opgeduikeld, kan hij ook eens lachen! We leggen uit dat dit ook een overblijfsel van een religieus gebeuren is. Snapt hij. Hij laat weten -via Google translate- dat dit soort feesten er bij hun niet in zit. Inmiddels is het bijna zonsondergang, Marianne en Natascha raken in een gesprek met een Iraanse die buschauffeur is en ook aan paragliding , duiken en engekse les geven doet. Ik zit het gebeuren bij de tomb nog eens aan te kijken. Tot slot raken we nog in gesprek met een groepje van 6 studentes die naast ons zitten. Degene die het meest conservatief gekleed is, is het minst verlegen en kent best goed engels. We kletsen wat over hun studies, onze reizen en dergelijke. Ik wil nog even weten of ze nou wel of niet vaak naar de kapper gaan als je zo'n hoofddoek moet dragen. Maar nee hoor, ze gaan zo vaak als ze willen, ze willen thuis ook mooi zijn en dan hoeft de hoofddoek niet om. Ook weer een mysterie opgelost! Dan nog even in een bookshop een boek kopen, de gedichten van Hafez natuurlijk! Er is zelfs een versie in het Nederlands, maar ik kies voor de engels die er mooier uitziet en fijner papier heeft. De duurste versie die naar parfum ruikt is aan mij niet besteed. En trouwens, ik kan zelf wel wat eau de cologne in dat boek gooien als ik aan de bladzijden wil ruiken -;)). We slijten deze topdag af op het pleintje met terrassen. Morgen vroeg op, we gaan met Mohammad naar Persepolis (60 km naar het noordoosten) en nog n plaats met een moeilijke naam. Vertel ik morgen wel.
Onze hotelkamers in hotel Parseh zijn kleurrijk uitgevoerd. Bij Natascha in mierzoet geel en groen, bij ons blauw en turquoise. Plooitjes hier, roefjes daar en aan de muur tegenover ons een grote digitale klok die ook nog eens de tijd niet goed aangeeft. Ooit geprobeerd een klok digitaal aan te passen met knopjes die je niet begrijpt? Niet doen zou ik zeggen, dan kom je niet op tijd! Het hotelrestaurant is in dezelfde stijl uitgevoerd. Mierzoet geel en oranje overal, de hoezen over de stoelen, kransjes bij elkaar, en een hele hoop personeel. Verborgen werkelooosheid noemen ze dat. Iemand die toegangsdeuren steeds open en dicht doet als er iemand aan komt, iemand die alleen maar afvinkt op een lijstje of iemand zijn ontbijt heeft gebruikt. De computer staat er langs, die moet dat lijst zeker printen? We gaan de schatten van Shiraz ontdekken. De 5 miljoen inwoners wonen in een
stad die beroemd is om de fraaie historische bezienswaardigheden. De kalief of kahn destijds had eieren voor zijn geld gekozen toen de gevreesde Timur Lenk Iran aan het veroveren was. Penningen betalen of we verwoesten je stad! De kalief kahn betaalde, zodoende zijn veel gebouwen bewaard gebleven. Shiraz is eens de hoofdstad geweest, daar is nu niets meer van te merken. Of het moet de hoofdstad van fastfood zijn geworden, en ijsbarretjes, alles bij de vleet! Druk verkeer ook, zeker vanavond ls iedereen zich opmaakt voor morgen de vrije dag op vrijdag die hier dan een zondag is. Het deel waar we zitten heeft een citadel, een vierkant kasteel, 10-15 meter hoog en Pisa heeft er een concurrent bij want een van de torens staat heel duidelijk scheef. De laatste koning was Vakil en geliefd. Je ziet het overal terug in de benamingen. De binnenplaats van de citadel is groen (bomen), de waterpartij staat droog, de alkoven en kamers staan leeg, op enkele na. We slenteren verder naar de hamman die bij dit complex hoort. Groot en ruim met verscheidene andere vertrekken. Wat het leuk maakt (Natascha vindt het tegendeel-;)) is dat men de sfeer van de hammam probeert weer te geven door er poppen in klederdracht neer te zetten alsof ze met een karwei bezig zijn. Er wordt iemand gewassen, gemasseerd, de administrator houdt de inkomsten bij etc. Ook is er een medisch deel, je ziet dat er bij iemad de tand of kies wordt getrokken. Nog echter wordt het doordat men via luidsprekers bijpassende gesprekken laat horen, een soort geroezemoes alsof er daar een gezelsch aan het badderen is. Toen we goed luisterden bij de tandarts werd er ook flink gesteund en gekreund. Op het moment supreme (de kies komt er uit) werd er van de pijn geschreeuwd. Toch leuk!? We blijven een tijdje rondkijken en camera's speuren naar leuke plaatjes, vooral van mensen. Zelf worden we ook weer een paar keer slachtoffer, maar niet heus. Even tussendoor op het pleintje bij ons om de hoek een terrasje zoeken. Dat is hier wel heel erg westers en gezellig, en geen autoverkeer, hooguit een paar brommers, maar dat mag de pret niet drukken. Veel winkelend publiek of toeristen, de bazaar grenst aan het plein. Veel minder vrouwen in en zwarte chador hier dan in Yazd en Kerman in het oosten. De jeugd is hier moderner gekleed, veel sjaals los van de haren, wat punk types of bravour mannetjes met uitdagend shirts. Het ouder publiek is weer wat conservatiever, eigenlijk zoals overal in de wereld toch? Vanachter het fruitsapje kan ik veel plaatjes van mensen schieten, leuke hobbie! Naar de moskee, precies, de Vakil moskee. Groot leeg plein met lege alkoven, de entree met facade is echter weer prachtig versierd met inlegd mozaik. De andere zijde ook en die laat beter de torentjes van goud zien, er zijn geen minaretten. Verder naar achteren een grote hal met ttientallen pilaren van marmen met een spiraal bewerking. Veel jeugd ligt ook in een spiraal als ze weer met een fotoshoot bezig zijn. Echt, dat wordt zo veel gedaan! Arm 10 cm hoger, been naar achter, nee, de knie iets draaien, haren wegstrijken, kin naar beneden, omhoog,ogen draaien, sjaal schikken, andere paal kiezen, meer naar het licht. En nu jij! De shoot wordt herhaald. Ons ideale plaatje is er steeds maar elke keer als je wilt afdrukken staat er weer iemand in beeld, ach, het is ook wel leuk om te zien. Snel naar een andere terrasje op het plein, lunchen met een dikke dagsoep van aubergine, wat bonen, brood en stuk kebab. Fruitsap erbij, geen vitaminetekort hier-;) Groenten moeten we beter ons best voor doen. Hoe dat moet gaan we over een paar dagen meemaken, we gaan dan bij familie thuis leren koken. Voor de kenners onder jullie, ik bedoel Marianne en Natascha he! Ik kan alleen maar op commando snijden en afwassen-;). Na de lunch naar het museum, het ...Vakil museum inderdaad. Een achthoekig gebouw dat van binnen prachtig is gerestaureerd, het beste tot nu wat we gezien hebben. Iets van 15 schilderijen van een beroemd geworden iraans schilder uit de 19 eeeuw, wat fraaie rekwisieten in 5 vitrines, met lakwerk, koper en brons werk, porcelein en dergelijk. Ook een koran van de kleinzoon van de al genoemde Timur Lenk, het topstuk hier. Of is dat misschien het zwaard van Koning Vakil? Het is tegen drieen als we een taxi naar de wellicht beroemdste tombe van Iran gaan. Even wat achtergrondinformatie, Iraniers zijn zeer belezen, intellectueel en begaan met cultuur. Geen hollandse directheid maar hoofse, en romantische manieren of kunst vinden zij prachtig. En dat dateert al van eeuwen terug, dus de manieren die wij ervaren zit er bij hun wel ingebakken. Zo ook dus dat lezen. In Iran zijn het de dichters die de toon zetten en er zijn er een paar heel beroemd en geliefd
Hier in Shiraz is het Hafez die hier een tombe heeft. Hij is enorm geliefd en het is 99% waar dat er in elk huis een boek met de verzen van Hafez ligt. Het is het meest belangrijke boek na de Koran. En er zijn ook veel iraniers die (veel) verzen uit hun hoofd kennen. De tombe van Hafez is dus een druk bezochte plek. De tombe zelf is prieelachtig van bouw, op hoge pilaren en met een zeer mooie koepel met mozaiek er boven. De tombe staat hier en het is vanaf het eind van de middag druk hier. Families, meiden groepen, boys, opa en oma's, gezinnetjes, paartjes, groepen buitenlandse toeristen, iedereen komt er. Poseren bij de tombe, voor de tombe of er achter, verzin het maar. De keren dat we mee mogen poseren zijn weer legio. Bijzonder is dat Marianne me komt wegrukken van een gesprek met een Iranier omdat ze iemand gevonden heeft die een gedicht van Hafez aan ons wil voorzeggen. Dat wil ik horen en verontschuldig me voor het beeindigen van het gesprek (met voetbal als onderwerp, lijkt me kunnen nIetwaar?)
Ali, zo heet hij, is helemaal weg van Hafez, en begint na een korte intro onzerzijds te lezen. Niet met zijn ogen, maar met zijn vingers want hij is blind. Iranees in braille dus! Wat hij zegt begrijpen we niet en als ik vraag waar het over gaat, is het antwoord liefde. Van hem en zijn begeleidster/vriendin krijgen we een korte verhandeling dat alles in de Koran en bij Hafez bij elkaar komt en dat dat zo mooi is.
Van zoveel poezie krijgen we dorst en we gaan voor iraans ijs met rozensmaak. In een ander prieel zitten we in een inham, naast een man vrouw en kind. Het praatje laat niet snel op zich wachten en weldra laat hij al een foto van een vriendin zien, in de regen, onder een paraplu, juist ja, in Nederland, Amsterdam. Oelala, lot of rain in Holland zegt hij, jajaja lot of hot weather in Iran antwoorden wij-;)! De volgende foto zagen we niet aankomen, een foto van een carnavalsoptocht! staat op zijn smartphone! Lachen hoor! Uit Venray zie ik op de locatie vd foto. Snel even wat carnavalsfoto's van ons opgeduikeld, kan hij ook eens lachen! We leggen uit dat dit ook een overblijfsel van een religieus gebeuren is. Snapt hij. Hij laat weten -via Google translate- dat dit soort feesten er bij hun niet in zit. Inmiddels is het bijna zonsondergang, Marianne en Natascha raken in een gesprek met een Iraanse die buschauffeur is en ook aan paragliding , duiken en engekse les geven doet. Ik zit het gebeuren bij de tomb nog eens aan te kijken. Tot slot raken we nog in gesprek met een groepje van 6 studentes die naast ons zitten. Degene die het meest conservatief gekleed is, is het minst verlegen en kent best goed engels. We kletsen wat over hun studies, onze reizen en dergelijke. Ik wil nog even weten of ze nou wel of niet vaak naar de kapper gaan als je zo'n hoofddoek moet dragen. Maar nee hoor, ze gaan zo vaak als ze willen, ze willen thuis ook mooi zijn en dan hoeft de hoofddoek niet om. Ook weer een mysterie opgelost! Dan nog even in een bookshop een boek kopen, de gedichten van Hafez natuurlijk! Er is zelfs een versie in het Nederlands, maar ik kies voor de engels die er mooier uitziet en fijner papier heeft. De duurste versie die naar parfum ruikt is aan mij niet besteed. En trouwens, ik kan zelf wel wat eau de cologne in dat boek gooien als ik aan de bladzijden wil ruiken -;)). We slijten deze topdag af op het pleintje met terrassen. Morgen vroeg op, we gaan met Mohammad naar Persepolis (60 km naar het noordoosten) en nog n plaats met een moeilijke naam. Vertel ik morgen wel.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
