China dag 18

Bezoek aan natuurpark Huanglong, een crazy taxi driver, ruzie bij het loket, het mooiste restaurant tot nu toe.

We nuttigen we een broodmaaltijd met jam en banaan in een koude eetzaal, de chauffeur (nummer V) staat ongeduldig op ons te wachten. Hij gaat ons eerst naar Huanglong brengen, wacht tot wij daar klaar zijn en brengt ons dan verder naar Jiuzhaigou, het andere nationale park dat we willen zien. We hebben ons ingelezen in de parken en het eerste park wordt niet zo vaak bezocht zegt de Lonely Planet. Het andere is drukker bezocht. Maar eerst die chauffeur. Ik vraag hem of hij engels spreekt. Nee is het antwoord-gebaar. Ok, duidelijk,  hoeven we ook niet zo veel te kletsen -;)). Niet dat daar aanleiding toe is, zijn stuurkunst neemt ons vrijwel meteen in beslag. Een kunst is het trouwens niet, het is harken wat hij doet. Het is fris en wat doe je dan? Je draait je linkerraam open, duwt je rechterhand in je kruis om op te warmen, stuurt met links en probeert zo min  mogelijk vloeiende stuurbewegingen te maken. Dus bij elk hobbelige,  kuiltje, lapje asfalt, snelheidsblokken op de weg,  rukt hij even aan het stuur,  we zwalken gewoon! Strepen op de weg hebben geen betekenis,  en inhalen is zijn devies. Bumperkleven mag, snijden ook, maar dat schijnt iedereen wel normaal te vinden. Minder normaal is het dat hij inhaalt zonder enig overzicht te hebben van de tegenliggers,  komt er eentje aan, dan is het naar rechts snijden, de tegenligger wijkt toch wel uit denkt hij. Fijn is dat er ook ruimte voor is, pppfff!  Nog frappanter wordt het als we de bergen in gaan en er haarspeldbochten zijn. Bij een bocht naar rechts, sorteert hij helemaal links voor en draait dan scherp rechts naar binnen, over de vluchtstrook, terugschakelen homaar! Bij de bocht naar links, eerst rechts voorsorteren en dan over de linkerbaan +vluchtstrook links naar boven. Heeft hij  naar Jos Verstappen gekeken soms, voor het volgen van de ideale lijn? Echt, hij kan  geen tegenligger aan zien komen en ik zit voorin, gelukkig dat ik net iets eerder een tegenligger zie aankomen en kan waarschuwen. Ik probeer hem wel duidelijk te maken dat hij rechts miet houden, maar zoiets staat niet in ons taalgidsje natuurlijk -:(. Als hij de boodschap toch doorkrijgt, lacht hij, er komt toch niemand aan, gebaart hij? We arriveren bij Huanglong en  zien dat er toch al wat bussen staan. En zelfs al een rij bij de loketten. We worden verhaald op een klassiek stukje dringend  roepen en schreeuwen van heb ik jou daar! Twee lokettisten moeten stapels kaartjes uitreiken Maar kunnen het niet aan en vooraan wordt geduwd en gedrongen, de stemmen worden geheven en er wordt zelfs op de ramen geboekt.  Jeetje, wat een zootje!! Na 10 minuten denken, dat duurt wel een uurtje, maar dan wordt er nog een blikje lokettisten open getrokken en verdeeld de menigte zich snel en keert de rust terug. Marianne gooit haar Helvoirtse roots in de strijd en staat snel vooraan. Dan met een kabelbaan en 8 man in een cabine naar boven. Daar wacht ons een vallei van 7  km lang met enkele tientallen poelen die door kalkterassen zijn gevormd en allerlei kleuren hebben, heel fraai! Zet dat af tegen fraaie bossen in herfstkleuren en je denkt, waarom zou dat een weinig bezochte vallei zijn? Precies, de Chinezen lezen de Lonely Planet dus niet en gaan gewoon met zijn allen daar naar toe. Jeetje, wat een drukte zeg! Bijna een Vierdaagse,  zo lopen we in optocht. Gelukkig hebben ze het pad in geheel vervangen door een vlonderplanken pad en is  het goed breed. Nog fijner is dat het nauwelijks klimt en op de e terugweg vooral daalt. We merken nu wel dat we op hoogte zijn, gemiddeld 3000 meter. Vandaag slikken we dan ook meer Paracetamol tegen hoofdpijn dan in een heel jaar! We fotograferen wat af, natuur, mensen en ook nog een fraaie bosvogel en eekhoorns. Dan bederft de chauffeur de pret, hij belt en lijkt te vragen waar we blijven. Zie vervolg...