Hofn
Door: Frans
Blijf op de hoogte en volg Frans
25 Juni 2015 | IJsland, Höfn
25 juni Hofn
Een boze boer, eten met hindernissen, weer nieuwe vogels gespot en hoeveel stenen kan een mens in zijn leven verzamelen?
De dag is jong en je moet ontbijten. In hotel Egilsstadir kan dat tegenwoordig compleet met levertraan uit een fles en met omega 3 en 6 vetzuur capsules naast de jam, ham en kaas. Ook in IJsland zijn ze gezondheidsfreaks, dat kun je ook in de supermarkten zien waar zakken volle gezonde granen de vakken vullen.
We tanken maar eens, halen vers brood en vertrekken richting de oost-fjorden. Daar is relatief weinig vulkanische activiteit en het gesteente is hier ook het oudst in IJsland. We verwachten dan meer ronde en afgesleten gebergte maar dat is maar ten dele waar. Veel scherpe pieken met ruwe of soms gladde hellingen, het is er heel gevarieerd. Ook omdat er tussendoor rivieren naar beneden komen die veel zand met zich meevoeren en hele stranden vormen aan de voet van de bergen. Waar weer veel vogels zitten -;). We hoeven hier niet alle fjorden af omdat er soms wat tunnels zijn, dat scheelt. Na onze eerste tunnel rijden we het stadje Reydarfjordur binnen. Het staat niet beschreven in de gidsen en we willen even checken of daar een reden voor is. klopt, er is nauwelijks iets te doen of te zien wat onze interesse kan wekken, we gaan snel verder! We moeten vandaag ca 240 km afleggen. Met 90 km per uur (maximum snelheid in heel IJsland!) is dat in drie uur te doen. Laten we het er op houden dat we er iets langer over doen-;). Dat begint bij Stodvarfjordur, een durpke van 200 mensen maar waar een vrouw beroemd is geworden voor haar stenen en mineralen verzameling. Ze begon met verzamelen toen ze kind was en hield dat vol tot ze overleed, op ruim 90 jarige leeftijd. Alle stenen zijn in haar huis en tuin verzameld en tentoongesteld, het merendeel zonder verklaring, soms met. Daarnaast heeft ze ook allerlei andere dingen verzameld zoals lucifersdoosjes, sleutelhangers, zakdoekjes etc. Ze verveelde zich blijkbaar -;)). De tuin is tevens de eerste echte tuin die we in IJsland zien, vol met bloemen en struiken. Het merendeel van de IJslanders heeft voldoende aan gras en berkenstruikjes, en oud gras en oude berkenstruikjes. Soms zien we een paar verdwaalde tulpen zowaar en viooltjes. Ze zijn trouwens volop bezig in de gemeenteperken om zomergoed aan te brengen, dus misschien wordt het nog wat!
We besteden een half uurtje aan het bewonderen van de stenen en diverse bloemen en doen een koffie. Daarna verder langs de fjorden die er mooi bij liggen, zeker als de zon er af en toe op schijnt. Meestal zitten de toppen echter in de wolken verscholen. Echter, het is de hele dag droog gebleven dus weer een goede dag!
We hoppen van vogelspot naar vogelspot en slaan een landweggetje in dat volgens een van onze kaarten naar de zoveelste vogelspotplek moet leiden. We passeren een hek met een auto ervoor. We kijken of we een bordje Privat zien maar nee, niet te zien. Het weggetje slingert wat en houdt abrupt op bij een huis en een schuur en een groen weiland. Marianne draait de auto een meter het gras op en wekt daarmee de toorn van een boos kijkende man die het huis uit komt stampen. Zijn vrouw dekt de achterhoede en staat stevig in de deuropening achter hem. We zijn snel van begrip deze dag dit uur deze minuut en ik loop snel naar de man en probeer onschuldig om toestemming tot parkeren te krijgen. Duraff!! zegt de boze boer, Je staat op mijn akker!! Nee , niks parkeren, ook niet op het erf! Ik maak excuus, zeg dat ik geen bordje Privat heb gezien maar dat maakt natuurlijk geen indruk. Gelukkig heeft hij geen hond nodig om verder indruk te maken, we taaien snel en geruisloos af! Een gelukje, de terugweg is veel beter dan de heenweg qua uitzicht en we nemen, hopelijk uit zijn zicht, nog snel wat foto's op zijn landweg, die zal hij toch niet afpakken denken we! Marianne spot nog een heel leuk plekje om te lunchen maar ik doe dat liever na zijn hek. Liever geen tweede boze boer in mn nek! Dat gedaan hebbende, gaan we weer op weg. We doen wat stops bij strandjes, en vuurtoren en nog een vissersplaatsje (Djupivodur) en rijden daar per ongeluk een vliegveld op! Nou is dat in die streken vaak niet meer dan een vlakke strip grasland of gravel maar we draaien toch maar snel om! We kunnen in een ruk door naar Hofn maar willen eigenlijk een gravelpad in voor 4fwd-auto's,in het binnenland dat op een kaart aanbevolen staat vanwege het mooie landschap en kleuren van gesteente (Lonsoraefl). We komen wel bij het gemarkeerde kerkje en begraafplaats maar moeten het pad toch elders zoeken en vinden. Dat lukt dan toch maar het is ondertussen laat geworden en we doen maar een klein stukkie offroad. Wel hebben we nu de eerste rivieroversteek en kunnen we de lage gearing van de auto eens testen. De rivier werkt goed mee, ziet er vandaag uit als een stevige beek en kronkelt zo gezellig dat we er vier keer overheen moeten, leuk toch!? De bergen aan de overkant van de delta zijn trouwens prachtig om te zien, weer een goede reden om eens een keer terug te komen! Tegen achten 's avonds komen we bij ons hotel aan, fraai gelegen aan de voet van drie gletsjertongen, een tien minuten rijden buiten de bewoonde kom. Tis wel druk op het parkeerterrein, nouja, beter dan heel alleen toch? Bij de hoofdingang komt de geur van lekker eten ons tegemoet, dat belooft wat! Ja, zegt de receptionist, ik kan van alles beloven mar helaas, het restaurant is helemaal helemaal vol! We hebben 120 gasten, scientists, die hier zijn vanwege een gletsjer conferentie, er is helaas geen plek! U kunt misschien iets eten in het dorp hier dichtbij? We balen een beetje, maar we hebben nauwelijks keus, ja oude boterhammen opeten of wachten tot de kok klaar is met zijn gasten en dan hopen of hij nog wat klaar wil maken! Wij dus terug naar de stad. Praatjes vullen geen gaatjes, want de drie restaurants die we bezoeken zitten ook allemaal vol! Bij het Pakhus is al een wachtlijst van 14 tafels! Uiteindelijk belanden we bij en ander hotel dat gelukkig nog wel plaats en eten heeft. Marianne probeert de rookmelder nog even uit door de menukaart boven de kaars in brand te laten vliegen maar noch de rookmelder, noch het personeel of gasten merkt iets op. We doen een Black Burger en hopen dat hetgeen aangebrand streekgerecht is. Gelukkig smaakt de burger voortreffelijk -;). Terug in ons hotel (zou er morgenvroeg wél plaats voor ons zijn bij het ontbijt vragen we ons ineens af), doen we nog een drankje en timmer ik nog even een weblog in elkaar....tis dan weer bijna 24 uur.. Naar bed!
Vogel van de dag: zoek ik morgen wel even op -;))
Ohja, we hebben over de 240 km ongeveer 10 uur gedaan, een gemiddelde van 24 km per uur.......
Een boze boer, eten met hindernissen, weer nieuwe vogels gespot en hoeveel stenen kan een mens in zijn leven verzamelen?
De dag is jong en je moet ontbijten. In hotel Egilsstadir kan dat tegenwoordig compleet met levertraan uit een fles en met omega 3 en 6 vetzuur capsules naast de jam, ham en kaas. Ook in IJsland zijn ze gezondheidsfreaks, dat kun je ook in de supermarkten zien waar zakken volle gezonde granen de vakken vullen.
We tanken maar eens, halen vers brood en vertrekken richting de oost-fjorden. Daar is relatief weinig vulkanische activiteit en het gesteente is hier ook het oudst in IJsland. We verwachten dan meer ronde en afgesleten gebergte maar dat is maar ten dele waar. Veel scherpe pieken met ruwe of soms gladde hellingen, het is er heel gevarieerd. Ook omdat er tussendoor rivieren naar beneden komen die veel zand met zich meevoeren en hele stranden vormen aan de voet van de bergen. Waar weer veel vogels zitten -;). We hoeven hier niet alle fjorden af omdat er soms wat tunnels zijn, dat scheelt. Na onze eerste tunnel rijden we het stadje Reydarfjordur binnen. Het staat niet beschreven in de gidsen en we willen even checken of daar een reden voor is. klopt, er is nauwelijks iets te doen of te zien wat onze interesse kan wekken, we gaan snel verder! We moeten vandaag ca 240 km afleggen. Met 90 km per uur (maximum snelheid in heel IJsland!) is dat in drie uur te doen. Laten we het er op houden dat we er iets langer over doen-;). Dat begint bij Stodvarfjordur, een durpke van 200 mensen maar waar een vrouw beroemd is geworden voor haar stenen en mineralen verzameling. Ze begon met verzamelen toen ze kind was en hield dat vol tot ze overleed, op ruim 90 jarige leeftijd. Alle stenen zijn in haar huis en tuin verzameld en tentoongesteld, het merendeel zonder verklaring, soms met. Daarnaast heeft ze ook allerlei andere dingen verzameld zoals lucifersdoosjes, sleutelhangers, zakdoekjes etc. Ze verveelde zich blijkbaar -;)). De tuin is tevens de eerste echte tuin die we in IJsland zien, vol met bloemen en struiken. Het merendeel van de IJslanders heeft voldoende aan gras en berkenstruikjes, en oud gras en oude berkenstruikjes. Soms zien we een paar verdwaalde tulpen zowaar en viooltjes. Ze zijn trouwens volop bezig in de gemeenteperken om zomergoed aan te brengen, dus misschien wordt het nog wat!
We besteden een half uurtje aan het bewonderen van de stenen en diverse bloemen en doen een koffie. Daarna verder langs de fjorden die er mooi bij liggen, zeker als de zon er af en toe op schijnt. Meestal zitten de toppen echter in de wolken verscholen. Echter, het is de hele dag droog gebleven dus weer een goede dag!
We hoppen van vogelspot naar vogelspot en slaan een landweggetje in dat volgens een van onze kaarten naar de zoveelste vogelspotplek moet leiden. We passeren een hek met een auto ervoor. We kijken of we een bordje Privat zien maar nee, niet te zien. Het weggetje slingert wat en houdt abrupt op bij een huis en een schuur en een groen weiland. Marianne draait de auto een meter het gras op en wekt daarmee de toorn van een boos kijkende man die het huis uit komt stampen. Zijn vrouw dekt de achterhoede en staat stevig in de deuropening achter hem. We zijn snel van begrip deze dag dit uur deze minuut en ik loop snel naar de man en probeer onschuldig om toestemming tot parkeren te krijgen. Duraff!! zegt de boze boer, Je staat op mijn akker!! Nee , niks parkeren, ook niet op het erf! Ik maak excuus, zeg dat ik geen bordje Privat heb gezien maar dat maakt natuurlijk geen indruk. Gelukkig heeft hij geen hond nodig om verder indruk te maken, we taaien snel en geruisloos af! Een gelukje, de terugweg is veel beter dan de heenweg qua uitzicht en we nemen, hopelijk uit zijn zicht, nog snel wat foto's op zijn landweg, die zal hij toch niet afpakken denken we! Marianne spot nog een heel leuk plekje om te lunchen maar ik doe dat liever na zijn hek. Liever geen tweede boze boer in mn nek! Dat gedaan hebbende, gaan we weer op weg. We doen wat stops bij strandjes, en vuurtoren en nog een vissersplaatsje (Djupivodur) en rijden daar per ongeluk een vliegveld op! Nou is dat in die streken vaak niet meer dan een vlakke strip grasland of gravel maar we draaien toch maar snel om! We kunnen in een ruk door naar Hofn maar willen eigenlijk een gravelpad in voor 4fwd-auto's,in het binnenland dat op een kaart aanbevolen staat vanwege het mooie landschap en kleuren van gesteente (Lonsoraefl). We komen wel bij het gemarkeerde kerkje en begraafplaats maar moeten het pad toch elders zoeken en vinden. Dat lukt dan toch maar het is ondertussen laat geworden en we doen maar een klein stukkie offroad. Wel hebben we nu de eerste rivieroversteek en kunnen we de lage gearing van de auto eens testen. De rivier werkt goed mee, ziet er vandaag uit als een stevige beek en kronkelt zo gezellig dat we er vier keer overheen moeten, leuk toch!? De bergen aan de overkant van de delta zijn trouwens prachtig om te zien, weer een goede reden om eens een keer terug te komen! Tegen achten 's avonds komen we bij ons hotel aan, fraai gelegen aan de voet van drie gletsjertongen, een tien minuten rijden buiten de bewoonde kom. Tis wel druk op het parkeerterrein, nouja, beter dan heel alleen toch? Bij de hoofdingang komt de geur van lekker eten ons tegemoet, dat belooft wat! Ja, zegt de receptionist, ik kan van alles beloven mar helaas, het restaurant is helemaal helemaal vol! We hebben 120 gasten, scientists, die hier zijn vanwege een gletsjer conferentie, er is helaas geen plek! U kunt misschien iets eten in het dorp hier dichtbij? We balen een beetje, maar we hebben nauwelijks keus, ja oude boterhammen opeten of wachten tot de kok klaar is met zijn gasten en dan hopen of hij nog wat klaar wil maken! Wij dus terug naar de stad. Praatjes vullen geen gaatjes, want de drie restaurants die we bezoeken zitten ook allemaal vol! Bij het Pakhus is al een wachtlijst van 14 tafels! Uiteindelijk belanden we bij en ander hotel dat gelukkig nog wel plaats en eten heeft. Marianne probeert de rookmelder nog even uit door de menukaart boven de kaars in brand te laten vliegen maar noch de rookmelder, noch het personeel of gasten merkt iets op. We doen een Black Burger en hopen dat hetgeen aangebrand streekgerecht is. Gelukkig smaakt de burger voortreffelijk -;). Terug in ons hotel (zou er morgenvroeg wél plaats voor ons zijn bij het ontbijt vragen we ons ineens af), doen we nog een drankje en timmer ik nog even een weblog in elkaar....tis dan weer bijna 24 uur.. Naar bed!
Vogel van de dag: zoek ik morgen wel even op -;))
Ohja, we hebben over de 240 km ongeveer 10 uur gedaan, een gemiddelde van 24 km per uur.......
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
