30 september

30 september
Tring! Tring! Tring! Om 6.30 uur gaat de hoteltelefoon over. Een montere stem vertelt me dat er iemand van de touragentschap staat. Voor onze tour! Huh!?!?! Dat was toch om 08.00 uur??? Snel mijn broek en shirt aan en naar voren. Enrico en Rene , gids en chauffeur staan op ons te wachten voor de driedaagse tour. En op hun papiertje staat ook 06.30 uur! Ik kan niets anders zeggen dat we nog niet klaar zijn en dat we zo snel mogelijk komen, sorry sorry sorry! N'importa zegt Enrico, geeft niets, esperamos, we wachten! Als een haas terug naar de kamer, Marianne staat al te douchen, ik pak snel wat spullen bij elkaar voor de komende drie dagen, vergeet ik niets belangrijks!?en spring dan ook onder de douche en er weer onderuit, schoenen aan en de Jeep in. In 25 minuten gered. Ondertussen de voucher gevonden met de tijd van 6.30 uur, we zijn waarschijnlijk met iets anders abuis geweest. Waarom we trouwens zo vroeg weg moeten, wordt ons pas later duidelijk. Voor onze eindbestemming deze dag, Potollo, kunnen we via een nieuwe snelle weg er naar toe maar dan moeten we voor 7 uur bij de controlepost zijn, daarna gaat de weg overdag een tijd dicht omdat er nog aangewerkt moet worden. Als dat niet lukt, moeten we de oude weg nemen, zeker een uur om rijden. We zijn om 07.15 bij de controlepost en we mogen gelukkig nog door! Een beetje bekomen van het overhaaste opstaan en vertrek, schiet de Jeep na al diverse fotostops een pad in naar een top met, schrik niet, een picknicktafel en bankjes. Nog niet eerder gezien in Bolivia! Een enorme thermoskist wordt uit de Jeep gehaald en krijgen we een ontbijt in de openlucht met daarbij een fraai uitzicht over de ons omringende bergen en dalen. Toch wel een goed vervolg na het slechte begin. We vervolgen onze weg over een gravelpad, we zitten hier toch wel echt in het binnenland. Tempo niet hoger dan 10-20 km per uur. Na een poos gaan we te voet verder, een deel over een oud inca trail, daarna over de echte 'weg', langs wat huisjes om tot slot in Chaunaca uit te komen, een klein dorpje waar we de basisschool even bezoeken. Een klas met peuters, een klas met kinderen tussen 7-12 jaar denk ik. We groeten , kletsen wat en laten wat schoolspullen achter en worden door vrolijke kinderen weer uitgelaten. En passant nog even een gezondheidspost bezocht die duidelijk maakt dat inentingen tegen van alles en nog wat geheel gratis is. We blieken wat rond, maar er is niemand op de post, daarom kijken we zelf maar even wat er in de medicijnkast staat. Toch wel aardig gevuld met allerlei antibiotica en pijnstillers, maar niemand die ons iets vraagt.... Al snel komen we in Potollo aan, een dorp van ca 5000 inwoners, maar vergrijzend, de jeugd trekt er weg, naar de grote steden of zelfs naar de buurlanden, op zoek naar werk. Werk op het land is er niet, het is de laatste tijd zo droog dat er niet gezaaid of geoogst kan worden. We nemen onze intrek in naar onze verrassing ruime en schone bungalowtjes die deel uit maken van een klein toeristencomplex, heel aardig! De chauffeur keert om en we blijven achter met Enrico, die onze lunch al tevoorschijn haalt, tis nog geen twaalf uur. We verwerken het feit dat hij een vriendin uit Litouwen heeft, die in Zwitserland gewerkt heeft en nu in Chili werkt en die hij praktisch gezien zelden ziet. Zelf komt hij het land niet uit, dus hoe ze dan een relatie hebben waarbij hij denkt dat hij misschien over een jaar met haar getrouwd is? We laten het Pachamamma maar uitzoeken en spreken af dat we om 15 uur een keer het dorp in gaan om het museumpje bezoeken en een korte wandeling te doen. Ook leggen we nog aan bij iemand thuis, die ons voordoet hoe zij hier het weefwerk doen om een centje bij te verdienen. He, jammer dat dat gsm-hoesje niet over mijn nieuwe Samsung past!
Als we de wandeling achter door het dorp doen, komen we door de velden waar mensen aan het werk zijn. Een boer die ploegt houdt even stil, groet en neemt zijn pet af. Niet om te groeten maar om de losse cocabladeren in te doen die hij van Enrico krijgt en zet de hoed weer op, zo , hij kan weer verder. Zouden de koeien hier ook cocabladeren kauwen trouwens? Een boerin die een kuddetje schapen hoedt en onderwijl garen spint houdt ook haar hoedje omgekeerd en krijgt ook een paar haffels coca bladeren.Vier kinderen met een varken aan een touw die naar het volgende dorpje gaan. Het varkentje wordt wat gepest, maar gelukkig niet wreed behandeld. Een verliefd? stelletje zit elkaar achter na en rollebolt wat. Wij fotograferen het landschap met zijn rode/chocolade/groenwitte accenten en mooie rivierbeddingen. Ja, het is hier relaxt maar er moet wel hard voor gewerkt worden.
In de late namiddag arriveert mijn paard, die kan ik gebruiken als ik last van mijn voet krijg, dat zit al een tijdje niet lekker. Morgen zullen we zien of het nodig is. En anders kan het paard onze rugzakken dragen toch?
Enrico bereidt ondertussen het eten voor, groentesoep en spaghetti, hij kan lekker koken. De fles rode wijn doet het ook goed!
Tis dan wel al 8 uur , donker en muisstil. Je hoort alleen Enrico nog afwassen en soms het paard briesen. We bereiden ons voor op een vroegertje naar en uit bed. Morgen wandelen, een uurtje of vijf denkt Enrico. Moet lukken!