6 oktober

6 oktober Tokio
Na een nacht op een fatsoenlijk hotelbed, eindelijk weer eens wakker zonder zere rug. Het westerse ontbijt gaat ons vandaag even op de been houden want we gaan veel te voet doen. Eerst even zoeken naar de visafslag, Tsukii geheten. Hier komen tonnen vis binnen, dagelijks! Ook enorme tonijnen, maar het merendeel van veel kleiner formaat. Als je dat als toerist wil zien moet je kiezen. Of om 5 uur aanwezig zijn en dan de veiling meemaken. Dat kan alleen voor een gelimiteerd aantal mensen. Of om 8 uur een tijdje over de visafslag wandelen tot.... je weggestuurd wordt. Want toeristen schijnen vroeger vaak in hordes rondgelopen te hebben en het de werklui lastig gemaakt te hebben met hun aanwezigheid. Wij kiezen voor het laatste. Via de achteringang, denk ik, komen we binnen. Het is een drukte van jewelste, pikkarretjes in tientallen rijden voor ons gevoel kriskras door elkaar, handkarren, steekwagens, kleine bestelbusjes kruisen voor ons niet bestaande wegen en we hebben continue het gevoel dat ze onze tenen er af rijden. Zoiets zou in Nederland onmogelijk zijn, erg gevaarlijk. Nu snappen we goed waarom de visafslag bovenstaande regels opgesteld heeft en dan nog! We slalommen door bergen bakken met vis, kreeften, schelpen, inktvis, oesters , teveel om op te noemen. Complete lintzaagmachines staan zich door de vis hen te werken! Alles wordt ter plekke zo nodig versneden, gefileerd en verpakt en in  doosjes/dozen gedaan, volop ijs natuurlijk om alles koel te houden. Dan is het genoeg volgens de vispolitie en worden we vriendelijk maar welgemeend naar buiten gedirigeerd. We belanden in een wat normale marktomgeving met smalle straatjes die op sommige plaatsen verstopt blijken. Als we goed kijken zien we eigenlijk gewoon mensen in de rij staan, of zitten. Waarvoor vragen we ons af? Het antwoord wordt snel duidelijk, ze wachten op een plekje in een eettent/restaurant. Het is blijkbaar erg gewild om op wellicht de beroemdste visafslag van de wereld (zegt ons handboek) de verste vis te eten. Nou, wij niet dus!
We wandelen verder, naar de Ginza wijk. We willen een leuk ritueel meemaken als een soort Bijenkorf achtige winkel de deuren opendoet. Alleen is de Bijenkorf er een Hema mee vergeleken, hier alleen Topmerken, Gucci, Chanel, Lacoste en nog veel meer merken waar ik nog nooit van gehoord  heb. Ohja, en per merk een hele afdeling he-:)! En bijna alles voor de dames natuurlijk, wel 5 verdiepingen vol, duizenden Prada tasjes, jasjes, dassen en wat de dames nog meer nodig hebben, ohja, schoenen, duizendenen vooral ok veel  bling bling en bont en blauw. Het ritueel is dat als de deuren opengaan,alle personeelsleden voor hun counter staan en alle binnenkomende klanten gedurende een minuut of 10 uitgebreid welkom heten en knipbuigend voor iedereen knikken/buigen als ze voorbij hun counter komen. Onderwijl speelt een deuntje en zodra het deuntje afgelopen is, verdwijnt iedereen naar zijn werkplekje en begint met uitpakken, inpakken bonnetjes controleren, schoonmaken, verleggen etc etc. Zeg maar werk-:). Omdat we nog maar een enkele duiten over hebben, wordt het dit jaar geen Armani jasje voor Marianne maar mag ze wel een nieuwe spijkerbroek kopen -:), een tijdje geleden scheurde een oudere reisbroek van haar zomaar in!
Dan is het tegen elven en zien we een Tokio Sky Bus voorbij komen. Dat willen we ook wel. We worden aldus een uurtje door Tokio rondgereden en komen zo snel langs een aantal  interessante plekken, zoals de brug over de haven, met fraaie uitzichten over de skyline, de Rode Tokio Tower, langs het keizerlijk park met paleis (waar niets van te zien is). Maar toch leuk!
We besluiten tot een lunch en gaan geduldig in de rij staan. Ja, ook vele japanners willen eten en ondanks dat er tientallen eetgelegenheden zijn, toch wachtenden voor een plekje. Gelukkig schiet het vrij aardig op op en verrassen we ons zelf met een Tophamburger uit Hawaii, met frietjes! Mmmh, lekker !!!
Dan verder dwalen tot we wij een ander bekend park uitkomen, Hybia park. Alleen weinig oog voor de planten deze keer want het park is omgetoverd tot een soort tuinexpo met als thema's eco vriendelijk, duurzaamheid, aandacht voor armoede, kinderen, moeders, kindmoeders, acties tegen landmijnen, etc. Dit alles ondersteund op lokaal, provinciaal, regionaal, landelijk niveau en vaak in samenwerking met andere landen. Al met al een hele happening met honderden kraampjes, acties. We worden regelmatig aangesproken en we plakken her en der plakbriefjes op met een persoonlijke boodschap. Er zijn ook een kleine vijfig japanse modeltuinen. Dat is te overzien want dan heb je het over een tuintje van 4 bij 6 meter. Het park biedt naast schaduw ook bankjes en we kijken met plezier alle activiteiten en mensen aan. Dan begint de dag toch wel tegen het eind aan te lopen en moeten we nog een klein half uurtje terug naar ons hotel. Een opfrissen en een plan maken voor vanavond (eventueel) en morgen. Wordt het de Redlightzone vanavond, of anders morgen overdag een rondvaart door de haven?