4 oktober

4 oktober Narai
Onze trein vertrekt wat later vandaag, net na elven. We zijn ruim op tijd op het station en ik ga op zoek naar koffie. Ik loop een eetzaakje binnen en de bediening laat me op de automaat zien welke kaartjes ik na  betaling eerst moet trekken. De twee kaartjes geef ik dan aan haar en zij zet de koffie. Die wordt op het vuur opgewarmd in een oud ijzeren pot, ik denk nog, die is vast van gisteren of vanmorgen heel vroeg en zal wel navenant zo smaken, maar dat valt reusachtig mee. Met de twee  bekers loop ik terug naar Marianne die in een prieel zit, onder een oude wisteria, lekker in de schaduw. Ze zit geanimeerd te praten met een japanse dame en we zetten het gesprek vrolijk voort. Ze is met een vriendin op reis en wacht op haar bus. Het is een leuk gesprek en natuurlijk willen ze het een en ander weten. Ik haal briefkaarten van Eindhoven tevoorschijn, je moet toch een beetje aan promotie doen, nietwaar? Ook mijn prints met info over Nederland, molens en tulpen en onze families doen het goed. We sluiten af met foto's maken en snoepjes en sleutelhangers met klompjes uitwisselen.Dan stappen ze enthousiast zwaaiend in de bus en zijn ze uit zicht. Weer een leuke ervaring rijker. Wij stappen even later in de  trein  en arriveren in Narai.
Een stad van 360.000 inwoners met een heel fraaie straat met oude houten huizen zoals we de vorige dagen ook zagen. Het vreemde is dat deze stad helemaal niet in onze reisgids voorkomt. Zeker bezienswaardig, want dat bewijzen de vele bussen met Japanse toeristen wel. Maar misschien is de stad onder een andere  naam vermeld in de gids, Lonely Planet? We weten het niet en omdat er geen internet is kunnen we het niet nakijken. De oude straat is zeker een kilometer lang en vol met de bekende souvenirwinkeltjes. Even daarbuiten ligt een fraaie houten brug , een van de grootste uit zijn soort in Japan.
We komen tegen de middag aan in Narai en vinden tot onze vernazing onze minshuku, op slot deze keer! We staan verbaasd te kijken, dat hebben we nog niet eerder meegemaakt. Ik klop aan bij de buren, zij bellen even en we begrijpen dat we na de lunchtijd terug moeten komen. Omdat we denken dat dat misschien binnen 5-10 minuten is, gaan we even zitten. Maar dat duurt niet lang, een dame van een winkel verderop komt op ons toelopen en begint van alles te zeggen maar we worden er niet veel wijs uit. Dan vang ik een bekend woord op, kaimono, oftewel winkelen. Ah,  ze wil dat we gaan winkelen tot de minshuku open gaat. E zij past op onze koffers, want die gaan wij niet  meezeulen natuurlijk? Zo gezegd zo gedaan, we rollen onze koffers 50 meter verderop een gangetje binnen, zij wijst op haar oog, wat wil zeggen dat zij ze bewaakt. Omdat het Japan is , vertrouwen we dat volkomen en gaan een paar uurtjes rondlopen en shoppen. Ook een  lunch verzamelen, twee zachte witte broodjes met chocolade, twee gevulde broodjes met onbekende vulling, maar wel lekker, en twee prikkertjes met 5 bolletjes erop. De ene bruin, de ander groen. Wat het is, geen flauw  idee maar na de eerste beet denken we aan rijst of soja balletjes met  de ene een vlees/jus smaak en de andere smaakt naar groene thee. Als we de minshuku in kunnen, zijn onze koffers eral en kunnen we vrijwel meten annhet diner. 's avonds nog even nar. Verlichte brug looen, fotootje maken en van het lijstje strepen, hebben  we ook weer gedaan -;)-